همواره شنیده‌ایم که مسلمان و معتقد به اسلام باید از تهمت دوری بکند. برای انسان این دستوری است از طرف اسلام که در حفظ آبروی مسلمان تلاش نماید.
تهمت در ردیف خیانت‌بارترین و ناجوانمردانه‌ترین نوع گناهی است که تبعات آن با هیچ وسیله‌ای قابل‌درک و جبران نمی‌باشد.
اگر فردی خطایی نداشته باشد و به‌اشتباه این خطا به او نسبت داده شود تهمت است که براساس منابع اسلامی گناهی شدیدتر از غیبت می‌باشد.
کسانی که در این عرصه وارد شده و به بازی با آبروی افراد عادت کرده و حتی این عمل را تحت عناوین ساختگی انجام می‌دهند، جنایتی ناروا، کاری قبیح و ستمی نابخشودنی را موجب می‌شوند.
مولا علی(ع) می فرمایند: “بهتان به کسی که دامن‌اش از آن مبرا است از آسمان بزرگ‌تر است”. اقدام به این کار با هر نیت و هدفی که بوده باشد جرئتی دوچندان را طلب می‌کند چرا که فردای قیامت در پیشگاه احدیت توجیهی برای این کار مذموم و ناپسند نخواهد بود؟
دشمنی و غرض ورزی را از انگیزه‌های درونی بهتان می‌نامند و به‌نظر می‌رسد در تیرهای تهمتی که این روزها خیلی‌ها را مورد هدف قرار می‌دهند این علت می‌تواند نسبت‌به علل دیگر از درصد بیشتری بهره ببرد، هر چند که سطحی‌نگری و شتاب‌زدگی در قضاوت نیز می‌تواند نقش تأثیرگذاری داشته باشد.
نیت تخریب، خودنمایی و یا ریختن آبروی فردی دیگر حاصلی از عدم صداقت و نداشتن نیت الهی است چراکه براساس سفارشات دین اسلام، عمل انسان باید براساس نیت الهی که دارد انجام بشود.
در هر رفتار و کرداری باید درون و بیرون فرد یکسان باشد. قرار گرفتن در پشت نقاب و بازی با آبروی افراد و در ظاهر کرنش و تعظیم کردن خبر از چهره کریه کسانی می‌دهند که این ایام تحرک زیادی دارند.
عاملین چنین سبک و سیاق بدون در نظر گرفتن مبانی دینی و اسلامی در قبال وجدان انسانی نیز احساس شرمندگی نمی‌کنند و از روشی که در پیش گرفته‌اند رغبتی برای بازگشت نشان نمی دهند.
بی‌خیالی نسبت‌به دستگاه حساب الهی کاری بس خطرناک است. باید به حال آن‌هایی که دل‌های وارونه دارند و نمک نشناسند و بی‌وفا، گریه کرد.
و درنهایت “عقده‌ی حقارت هم از عوامل برانگیزنده درونی تهمت محسوب می‌شود. کسانی که به جهت نگاه نادرست به قابلیت‌های خود، خویشتن را کم‌تر از ارزش واقعی خود احساس می‌کنند، می‌کوشند با بهتان و تهمت به دیگران، عیوب خویش را بپوشانند و از احساس لذتی که در باطن خود دارند تا جایی که ممکن است بکاهند”.