فوتبال گل کوچک با محوریت فدراسیون ورزش‌های همگانی راه‌اندازی می‌شود.

رئیس فدراسیون ورزش‌های همگانی از موافقت وزارت ورزش و جوانان برای احیای فوتبال گل کوچک تحت نظارتاین فدراسیون خبر داد.

در سال‌های نه‌چندان دور گل کوچک یکی از محبوب‌ترین و پرطرف‌دار‌ترین رشته‌های ورزشی بود که در سطح محلات و گذرگاه‌ها از رونق بیشتری برخوردار بوده‌است. در هر کوی ‌و برزن با دو دروازه و یک توپ پلاستیکی بساط گل کوچک پهن می‌شد و ساعت‌ها انجام این بازی شور و نشاط خاصی بر هر منطقه می‌بخشید.

این رشته زیبا و پر تحرک سال‌ها به دلایل مختلف فعالیتش محدود شد و گستردگی و عظمت خود را از دست داد. فدراسیون ورزش‌های همگانی با موافقت وزارت ورزش و جوانان برای احیای این رشته اقدام کرده‌است و مسلما در سطح استان‌ها و شهرستان‌ها با برنامه‌ریزی هیئت ورزش‌های همگانی، رونق بازار فوتبال گل کوچک در جذب بیشتر جوانان و بزرگسالان به ورزش و فعالیت‌های بدنی تأثیرگذار خواهد بود.

هیئت ورزش‌های همگانی استان اردبیل با توجه به عملکرد موفقی که در سال‌های اخیر داشته است مطمئناً در گسترش این رشته، برنامه‌ریزی خواهد کرد. وقتی مینی فوتبال براساس قوانین موجود تحت نظر فدراسیون همگانی فعالیت خود را آغاز کرد در همان گام اول هیئت فوتبال استان اردبیل در قبال آن موضع‌گیری نمود و مدارس فوتبال و دیگر وابستگان به هیئت را از حضور در رقابت‌های مینی فوتبال منع کرد. اقدام هیئت فوتبال در آن مقطع نمونه بارزی از رفتارهای خودمحورانه و پشت کردن به مقررات جاری در ارتباط با مینی فوتبال و همکاری هیئت‌های ورزشی برای گسترش ورزش بود.

امیدواریم این‌بار در قبال گل کوچک و واگذاری اداره امور آن به فدراسیون ورزش‌های همگانی برآشفته نشویم و اظهار نظر در مورد فوتبال، چه گل بزرگ و چه مینی و چه گل کوچک را فقط در حیطه خود تلقی ننماییم.

وزارت ورزش، مسئولیت امور مربوط به مینی فوتبال و گل کوچک را به فدراسیون و هیئت‌های ورزش همگانی سپرده است و استان ما تافته جدابافته‌ای نیست که این مصوبات را نپذیرد و در قبال عملکرد هیئت ورزش‌های همگانی سنگ‌اندازی نماید.

رقابت‌های فوتبال گل کوچک در کنار فعالیت گسترده مینی فوتبال می‌تواند برای رونق بخشیدن به فضاهای ورزشی و جذب علاقه‌مندان بیشتر میادین موفق عمل نماید. ان‌شاءالله.

فضای مجازی این روزها ناامن شده‌است. ناامن به این مفهوم نیست که در آن ششلول بندها با انواع اسلحه در انتظار چکاندن ماشه هستند. ناامن آن نیست که ممکن است به‌طور فیزیکی مورد حمله قرار بگیری و تاوان حرکت‌های اصولی و منطقی‌ات را بدهی. ناامن به این مفهوم نیست که توان حضور در این فضا را نداشته باشی چرا که با ورودت دهانت را ببندند و تا می‌توانند با ضربه‌های کمربند چرمی نوازشت بدهند.

ناامن یعنی فروریختن دیوار حرمت‌ها و رواج تهمت‌ها و پایمال کردن واقعیت‌ها و برچیدن بساط اعتماد و گستردن سفره دروغ و جانبداری‌های معنی‌دار.

ناامن یعنی دنیای سیاست را آلوده کردن و بر حقایق موجود در جامعه پشت پا زدن و به هر وسیله‌ای منافع خود و دوستان را تأمین نمودن و در این راه دیگران را قربانی کردن و بی‌آبرو نمودن.

ناامن یعنی در آستانه انتخابات صفر را صد و صد را صفر جلوه دادن. ناامن یعنی آمارهای ساختگی ارائه کردن و افکار عمومی را با یک مشت اطلاعات غلط بمباران نمودن. ناامن یعنی رواج بی‌اخلاقی و قربانی کردن منافع جامعه در پای منافع شخصی و باندی. ناامن یعنی نسبت‌های ناروا دادن و مردی و مردانگی را در پای چندرغازی تهوع‌آور قربانی کردن.

هر کسی که در ناامن کردن فضای مجازی کوچک‌ترین نقشی داشته باشد باید از خدا بترسد. قرار گرفتن در پشت اسامی جعلی و عقده خالی کردن در قالب ناشناس‌ها کجایش می‌تواند در زمره کارها و اقدامات قابل‌قبول قرار گیرد.

وقتی کارها برای خدا و نوشتن‌ها و ادعاها و میدان‌داری‌ها در راستای جلب رضایت خلق خدا نباشد اوضاع رفته‌رفته خطرناک می‌شود. گاهی وقت‌ها یک مطلب، یک جمله و یک اقدام می‌تواند مشت خیلی‌ها را باز بکند و نقاب از چهره خناسان کنار بزند. دراین‌حال کسانی که با نقابی بر چهره، عاملی برای بازی با حیثیت و آبروی دیگران بودند با دست خود آبرویشان را می‌برند تا دگربار نتوانند با رفتارهای دوگانه ادای مصلحان، مبارزه کنندگان با فساد و بی‌عدالتی را درآورند و سنگ مردم‌داری،حق‌جویی، جوانمردی، انسانیت، بزرگ‌مردی و پایبندی به اصول را به سینه بزنند.

ترس از این است که هر چه به اسفندماه نزدیک بشویم بر دامنه دروغ، ریا و تزویر و حمله به حق و حقیقت افزایش پیدا بکند و نامردی و چشم بر حقایق بستن به عادی‌ترین اعمال تبدیل گردد.

ولی درهرحال باید توجه داشت که:

و مکروا و و مکر‌الله والله خیر‌الماکرین

فرارسیدن ایام عزاداری سالار و سرور شهیدان، بهترین فرصت برای بیان خاطراتی از دوران نوجوانی و جوانی در ماه محرم است. دوران نوجوانی و جوانی ما  در ماه‌های محرم، سرشار از خاطرات خوب است، خاطراتی که   این روزها رو به رو شدن با موارد مشابه  آن‌ها شاید امکان‌پذیر نباشد. رفتارها و عملکردهایی که این روزها نمی‌توان ردپایی از آن‌ها پیدا کرد.

همه‌ساله با فرارسیدن ماه محرم در برخورد با مواردی از قبیل حضور مردم در دسته‌جات عزاداری و عشق و علاقه آن‌ها برای اقامه عزای سید شهیدان همیشه این فکر در ذهنم می‌چرخد که عجب دنیایی است دنیای عاشقان صادق و راستین حسین (ع).

از اولین روزهایی که توان حضور در محافل و مجالس را داشته‌ام مسجد و دسته عزاداری، نخستین مقصدم بوده است. محافل حسینی در تربیت و پایه‌ریزی شخصیت اجتماعی من و هم‌سن و سال‌هایم نقشی مهم و تأثیرگذار داشته است.

خاطراتی که از ماه محرم در ذهنم نقش بسته است نمادهایی هستند که نسل‌ها در بین مردم منطقه و به‌خصوص در محله پیر‌عبدالملک اردبیل رواج داشته است. خاطرات ماه محرم و حضور در عزاداری‌ها برای اکثریت مردم حسینی اردبیل خاطره‌انگیز است و به جرئت می‌توان گفت که باورها و اعتقادات اردبیلی‌ها بخشی از زندگی‌ آن‌ها را تشکیل می‌دهند.

بدون شک محرم و حال‌وهوای آن برای اردبیلی‌ها معنی و مفهوم خاصی دارد. در ده روز اول ماه محرم همه تبدیل به یک خانواده می‌شوند چرا که جمع شدن در زیر پرچم حسین(ع) جمع اردبیلی‌های پرشور را به یک خانواده بزرگ تبدیل می‌کند.

از عشق مردم اردبیل به حسین(ع) و علی اولاد حسین(ع) همین بس که در طول سال با برپایی هفته‌خوانی‌ها، هیئت‌ها و مجالس روضه، عاشورا‌‌ها را به‌هم پیوند می‌زنند و در هوای محرم و عاشورا روزگار می‌گذرانند.

برگزاری روضه ماهانه در منازل، سنت بسیار حسنه و با خروجی مناسب بود که متأسفانه این روزها بر پایی آن کم‌رنگ شده‌است. در شب اول هر ماه در اکثریت منازل در اردبیل با حضور یک روحانی، مجلس عزای حسین(ع) برای اهل خانه برپا می‌شد. در سال‌های اخیر برخی از جوانان پاک و بی‌ریا تلاش می‌کنند که این سنت حسنه را احیا نمایند.کاری که می‌تواند در ساختن آینده‌ای سرشار از پاکی، یک‌رنگی، امانتداری، صداقت و دوری از هرگونه کارهای زشت و ناپسند برای آینده‌سازان ایران اسلامی تأثیرگذار باشد.

خاطرات ماه محرم بیشتر به‌صورت شفاهی مطرح می شود. هر کس که خاطراتی از گذشته این ماه از پدران و پدر بزرگ‌ها شنیده و در ذهن‌ها ثبت نموده‌اند در محافل خصوصی  ودور همی ها طرح می کنند. در منطقه ما نیز بیشتر این خاطرات به روایت‌های شفاهی ختم می‌شود و امیدواریم که اهالی فن و محققین در جمع‌آوری این خاطرات و به یادگار گذاشتن آن‌ها برای نسل آینده اقدام نمایند. مطمئناً دراین‌راستا حمایت‌های لازم از سوی مسئولین فرهنگی می‌تواند به‌عنوان عامل محرکی در عملی شدن آن نقش آفرینی نماید.

در آستانه ماه محرم، تغییر چهره شهر و سیاه‌پوش شدن معابر و گذرگاه‌ها، من را به دورانی راهنمایی کرد که یادآوری آن‌ها برای پا به‌ سن‌گذاشته‎‌ای چون من موجی از غرور و افتخار در ثابت قدم بودن مردم در زنده نگه‌داشتن یاد و خاطره امامی بزرگوار و حماسه‌آفرینی چون او را موجب می‌شود. سیاه کردن کاغذ برای بیان برخی از خاطرات محرم در محله پیرعبدالملک و در فاصله دهه 50 تا دهه60، ممکن است عاملی برای زنده شدن گذشته‌های عزاداری برخی از عزیزان باشد.

مشق زنجیرزنی

به‌طور معمول هفته خوانی زنجیر‌زنان محله پیر‌عبدالملک بعد از عید قربان آغاز می‌شد. پنج‌شنبه‌ها بعد از نماز مغرب و عشاء در منزل یکی از اهالی محل مجلس عزا برپا می‌شد. در سه یا چهار روز مانده به آغاز مراسم سنتی تشت‌گذاری هفته‌خوانی‌ به مسجد منتقل می‌گردید. مهم‌ترین بحث در هفته‌خوانی مسجد، مشق زنجیرزنی بود.

در این شب‌ها تمرین چگونگی ورود به مسجد در حال زنجیرزنی، نحوه ایستادن و هماهنگی با سردسته و مداح برگزار می‌شد. این کار با سخت‌گیری تمام انجام می‌گردید و بزرگانی چون مرحوم حاج جبار غفاری بر حسن تمرین نظارت می‌کردند. اتفاق می‌افتاد که در یک شب چگونگی ورود به مسجد چندین‌بارتکرار می‌شد و تا زمانی‌که زنجیرزنان نمی‌توانستند رضایت مرحوم غفاری را تأمین بکنند تمرین یا مشق زنجیر زنی ادامه پیدا می‌کرد.

حرمت‌ها و جایگاه‌ها

جوان‌ها جرئت اظهارنظر و سرپیچی از دستوربزرگان و ریش‌سفیدان را نداشتند. پرهیز از هرگونه حرکت اضافی، احترام به بزرگ‌ترها و حفظ حرمت رؤسای محله از خصوصیاتی بود که سال‌ها بر فضای مدیریتی مسجد پیر عبدالملک و دسته زنجیرزنی سایه انداخته بود.

خدایش بیامرزد، مرحوم حاج محمد برنجی یکی از افتخارات بزرگ محله بود. او وقتی به مسجد وارد می‌شد همه در حال خبردار قیام می‌کردند و روی حرفش حرفی نمی‌زدند.

چایخانه مسجد، قانون مخصوص به خود داشت. هر کسی که از راه می‌رسید امکان ورود به آن مکان را نداشت. گاهی اتفاق می‌افتاد که بیش‌از ظرفیتش نیروی جوان برای خدمت را پذیرا می‌شد و در مواقعی صحبت‌های بلندتر به داخل مسجد نفوذ می‌کرد. حضور حاج محمد برنجی در مقابل چایخانه و نگاه معنی دارش، سکوت مطلق را بر چایخانه حاکم می‌کرد.  من در دورانی که در دبیرستان تحصیل می‌کردم یکی از خدمتگزاران چایخانه و مأمور توزیع چای در بین عزاداران بودم.

رفتار و برخورد بزرگان و زحمتکشان مسجد در دهه‌های ۴۰ ،۵۰ و ۶۰ برای نوجوانان و جوانان آن ایام الگوی تمام‌عیار بود. سلامت نفس، مدیریت اصولی، برخورد عادلانه و تعصب به محله از ویژگی‌هایی بودند که تنفس در فضای محله و مسجد را زیباتر و دلچسب‌تر می‌نمود.

روحشان شاد و یادشان گرامی باشد عزیزانی چون مرحوم امیر عمی و مرحوم زینی کسلائی در کفشداری و چا‌یخانه مسجد که نمونه بارزی از انسان‌های صادق و بامعرفت بودند.  منِ نگارنده‌ی این سطور از آن دو عزیز بسیار آموخته بودم. از آثار تربیتی نقش بسته در نهاد ماست که الآن هم جرئت حضور در چایخانه بدون برنامه و صرفاً تماشا را ندارم. اگر چنین امری اتفاق بیفتد هر لحظه احساس می‌کنم که امیر عمی و  آقا زینی با رفتار اصولی‌شان می‌فهمانند که باید فضا را برای کسانی که به حکم وظیفه کار دارند خالی نمایم.

به‌هرحال نوجوانان و جوانان آن سال‌ها هیچ رفتار و اقدامی خارج از چهارچوب حرمت و احترام به بزرگان انجام نمی‌دادند. آن‌ها طوری تربیت یافته‌اند الان که خودشان در عرصه پیری وارد شده‌اند در قبال نام و ذکر  آن‌ها پا می‌چسباند و با تمام وجود به روح بلند‌شان درود و سلام می‌فرستند.

بعد از فوت حاج‌محمد برنجی مرحوم حاج کریم صالحی یکی از نیکان روزگار و از بزرگان منطقه، مسئولیت محل را برعهده گرفت. این دو بزرگوار را نمی‌توان فراموش کرد. همه رفتارها و برخوردهای آن‌ها برای جوانان آموزنده و الگو بودند.

حاج‌محمد برنجی‌ها و حاج کریم صالحی‌ها برای محله پیر عبدالملک چهره‌های تکرار نشدنی هستند. در ایام محرم و در تجمع‌های جوانان باید چهره‌هایی چون مرحوم برنجی و صالحی توسط بزرگان محله معرفی شوند تا آن‌ها با افتخارات منطقه و کسانی که در ایام یاد شده در اداره امور شهر تأثیرگذار و وجودشان تکیه‌گاهی برای ساکنین محله بود بیشتر آشنا شوند.

عبا پوشان

برای اقامه عزای حسین(ع) در اردبیل فصول سرد و گرم و وضعیت آب‌وهوایی تأثیر چندانی ندارد. در سردترین ایام سال و در یخبندان کوچه‌ها و گذرگاه‌ها و یا در روزهای گرم و طاقت‌فرسا همه می‌آیند و با پیراهن مشکی دست رد بر سینه سرما و گرما می‌زنند. در یک کلام برای اردبیلی‌ها برپایی عزای حسینی و حضور گسترده در آن اهمیت دارد و برودت هوا در قبال آتش عشق حسین(ع) و یارانش برای ممانعت از حضور در عزاداری‌ها کارساز نمی باشد.

در یکی از سال‌هایی که ماه محرم با فصل زمستان هم‌زمان بود بارش شدید برف و سرما و بوران و طوفان حرکت دسته‌جات عزاداری را درشب‌ها با کندی روبرو کرده بود به‌طور خودجوش استفاده از عبا در بین زنجیر‌زنان محله پیر‌عبدالملک رایج شد. در شب‌های ماه محرم و به‌هنگام حضور در مساجد و محلات، اکثریت زنجیرزنان عبا بر تن می‌کردند. این اقدام برای ممانعت از  سرماخوردگی و به‌خصوص در لحظاتی که با بدنی عرق کرده فاصله‌ی دو مسجد طی می‌شد بسیار کارساز بود.

مرحوم پدرم عبای مشکی ضخیمی داشت که می‌گفت در یکی از سفرهایش به کربلا تهیه کرده بود. عبا را به من داد تا من جوان نیز از قافله عبا‌پوشان محله عقب نمانم. این عبا را هنوز هم دارم و برای روسیاهی چون من بسیار ارزشمند است. این رسم در یکی دو سالی که زمستان و ماه محرم همراه بودند در دسته زنجیرزنی محله اجرا می‌شد و متأسفانه با گذشت زمان این هم دچار فراموشی گردید.

چراغ زنبوری

روابط بین دو محله دروازه و پیر‌عبدالملک بی‌نظیر است. احترام متقابل و صمیمیت بین اهالی این دو محله در دسته‌جات عزاداری ده روز اول ماه محرم زبانزد خاص‌وعام می‌باشد.

در چهارمین روز از ماه محرم که نوبت عزاداری محله عالی قاپو و شعبات تابعه در بازار و مسیرهای تعیین‌شده است در محله پیر‌عبدالملک از اوایل صبح جنب‌وجوش خاصی دیده می‌شود. محوطه مسجد و مسیر حرکت اولین دسته محله عالی‌قاپو آب‌پاشی می‌شود. اهالی محل از پیر و جوان تا ساعت ۱۰ خود را به محوطه مقابل مسجد می‌رسانند تا با حمل پرچم و طوق محله استقبال باشکوهی از عزاداران عالی‌قاپو داشته باشند.

در تقسیم‌بندی‌های انجام‌یافته، این دو محله نعمتی و حیدری برادرند و بین آن‌ها از سال‌های دور پیوند ناگسستنی حاکم بوده‌است. در مراسم استقبال حسینیان پیر‌عبدالملک از اولین دسته عزاداری محله عالی‌قاپو، مراسم به‌هم رسیدن طوق‌های دو محله اوج استقبال می‌باشد، استقبالی که با شور حسینی همراه بوده و صحنه‌های بسیار جالب و ماندنی از علاقه‌مندی مردم منطقه به حسین(ع) و اولاد حسین(ع) دارد.

تا آن‌جایی‌که به یاد دارم تا اواخر دهه‌ی ۵۰ یکی از برنامه‌های بسیار مطلوبی که توسط حسینیان دو محله اجرا می‌شد حمل چراغ زنبوری در استقبال از یکدیگر در شب‌های ماه محرم بود.

براساس یک رسم قدیمی، زنجیر زنان محله پیر عبدالملک در شب هشتم ماه محرم برای عزاداری به محله عالی قاپو می‌روند و حسینیان عالی‌قاپو نیز در شب نهم در محله پیر‌‌عبدالملک حضور پیدا می‌کنند.

در شبی که باید دسته عزاداری عالی‌قاپو به پیرعبدالملک بیاید نیم‌ساعت قبل‌از موعد مقرر حرکت آن دسته، جوانان محله پیر‌عبدالملک تعدادی چراغ زنبوری روشن را تا مسجد عالی‌قاپو حمل می کردند  و منتظر حرکت دسته‌ی این محله می‌شدند تا آن‌ها را تا محله پیر‌عبدالملک همراهی کنند و به‌این‌ترتیب مسیرشان را روشن نمایند. البته عین این حرکت توسط اهالی دروازه در شب هشتم برای زنجیرزنان پیر‌عبدالملک انجام می‌شد.

در نهمین روز از ماه محرم وقتی زنجیرزنان نواب صفوی به‌عنوان آخرین دسته محله طوی، مسجد پیر‌عبدالملک را ترک می‌کردند جوانان بلافاصله چراغ‌های زنبوری را با بررسی نفت و توری روشن می‌کردند و منظره‌ی خاصی به ورودی مسجد می‌دادند تا زمانی‌که دستور حرکت به سمت محله عالی قاپو توسط ریش‌سفیدان صادر می‌شد.

لذت و شیرینی لحظاتی که برای اولین‌بار اجازه حمل چراغ زنبوری تا محله عالی‌قاپو را پیدا کردم قابل فراموشی نیست. آرزویم بود که به موقعیتی برسم تا من نیز در زمره حمل‌کنندگان چراغ در استقبال از عزاداران دروازه قرار بگیرم. آن لحظات در ذهن من نقش بسته و هنوز هم با گذشت ۵۰ سال از آن ‌اتفاق، همه لحظات حرکت از پیر‌عبدالملک تا دروازه و بازگشت در مسیر را می‌توان مرور کرد و با آن روزهای سرشار از محبت، احترام، صمیمیت و عشق به حسین زندگی کرد و نفس کشید.

دهه پنجاه به نیمه نرسیده بود که این سنت حسنه به فراموشی سپرده شد. وقتی روشنائی مسیرها و کوچه‌ها تأمین ‌شد و زمانی‌که با خیابان‌کشی‌ها، مسیرهای رفت‌وآمد آسان‌تر شد برای حمل چراغ‌های زنبوری در استقبال از عزاداران نیازی احساس نگردید و کم‌کم از برنامه‌های قابل‌اجرا در عزاداری‌های ده روز اول ماه محرم حذف و به فراموشی سپرده شد.

اسطوره مداحی محل

از دوره نوجوانی برای ما چنین تفهیم شده بود که محلات شش‌گانه به دلیل موقعیت خاص باید از مداحان نامی و آشنا به رموز مداحی استفاده نمایند. برای ما مداحی که بتواند صادقانه در خدمت حسینیان باشد و از طرف دیگر حضورش در کنار عزاداران محله سال‌ها استمرار داشته باشد آرزویی بزرگ محسوب می‌شد.

با احترام به همه عزیزانی که در طی سال‌های مختلف با دسته زنجیرزنی محله همکاری کرده‌اند باید اعتراف بکنم که برای من نزدیک به ۳۰ سال مداحی حاج عبدالحسین نجار باشی لحظه لحظه‌اش خاطره بوده‌است. این‌که مداح نامداری بتواند به مدت ۳۰ سال همراه و هم‌قدم زنجیر‌زنان محله باشد پیام‌های مختلفی می‌تواند در دل خود داشته باشد. اهمیت دادن به عزاداری و دوری از حاشیه‌ها و پشت کردن به ریا و خودنمایی‌ها و توجه به ادب و متانت مجالس و بالاتر از همه در نظر گرفتن فلسفه عزاداری و معامله نکردن بودن‌ها و مداحی‌ها با مادیات و در رأس قرار گرفتن معنویت و عظمت عزاداری و حفظ آبرو و شأن مداح و زنجیرزنان از جمله این پیام‌ها هستند.

حاج عبدالحسین نجار باشی در سی سال حضور در محله پیر‌عبدالملک به بخشی از تاریخ این محله تبدیل شده‌است. امضای قرارداد مداحی بین محل و مداح در ادبیات رایج منطقه به سرخط معروف است. معمولاً زمانی‌که نوحه خوان معروف برای محله‌ای سرخط می دهد مبلغ قرارداد و مبلغی که به‌عنوان تبرک باید پرداخت شود گاهی وقت‌ها به سوژه روز تبدیل می‌گردد ولی به جرئت می‌توان گفت که در طول سی سال مبلغی را که باید به وی پرداخت می‌شد حتی همه اهالی محله مطلع نمی‌شدند. مفهوم این ادعا جز اهمیت ندادن به مادیات در اقامه‌ی عزا چیز دیگری نمی‌تواند باشد. اتفاقی که از نوحه‌خوانان پاک و صادق و عاشقی همچون نجار‌باشی انتظار می‌رود.

برای من که سی سال به‌عنوان عضو کوچکی از زنجیر‌زنان محله در خدمتش بودم همه دو بیت‌ها، نوحه‌ها و جوشی‌‌هایش خاطره‌انگیز و یادآور بهترین ایام و ساعات عزاداری بوده‌است. حاج عبدالحسین نجار باشی برای من که در سال‌های آخر عمرم می‌باشم همچنان نوکری با وقار، مداحی سالم و عاشقی بی ریا است. او هنوز هم با صدای گرمش به زیبایی مصائب حسین(ع) و خاندانش را به تصویر می‌کشد و در اقامه عزای ارباب در منطقه نقش آفرینی می‌کند.

برای این مداح عاشق و دل‌سوخته از خداوند بزرگ سلامتی تن، تأثیر نفس بیشتر و طول عمر آرزو می‌نمایم.

دعای مخصوص تشت‌گذاری

تشت‌گذاری محله پیر‌عبدالملک در کنار تشت‌گذاری مسجد جامع در طی سال‌ها از شکوه بیشتری برخوردار بوده‌است. ازآن‌جایی‌که آخرین مراسم تشت‌گذاری محلات شش‌گانه در محله پیر‌عبدالملک است استقبال خوبی از آن به عمل می‌آید به‌طوری‌که مراسم و حضور دسته‌جات شعبات بعداز نماز ظهر و عصر آغاز و حداقل تا ساعت ۲۲ ادامه پیدا می‌کند.

ورود تشت‌ها به مسجد بردوش بزرگان و صاحب‌نامانی چون مرحوم حاج محمد برنجی، مرحوم حاج اژدر مولا زاده، مرحوم حاج جبار غفاری و …. نشان از عظمت و بزرگی مراسم بود. وقتی در میان گریه و زاری و شیون حاضرین تشت‌ها در محل مخصوص خود قرار می‌گرفتند و سینه‌زنی حاضرین با ندای “الدخیل یا اباالفضل” به پایان می‌رسید قرائت دعای پایان مراسم حال‌وهوای دیگری داشت. سال‌ها این وظیفه بر عهده مرحوم حاج یحیی حمیدی بود. او با چشمانی اشک‌بار و دستانی بلند شده به سوی آسمان و با سرازیر شدن قطرات اشک با حزن و اندوهی فراوان دعای مراسم را قرائت می‌کرد. آن مرحوم در دهه‌ی ۵۰ ساکن تهران بود ولی در روز تشت‌گذاری خود را به اردبیل می‌رساند و در کنار عزاداران قرار می‌گرفت.

من عاشق دعاهای مرحوم حاج یحیی حمیدی بودم. در مقابل تشت‌ها  در کنار وی می‌ایستادم و تا پایان دعا در قرائت با وی همراهی می‌کردم. برای حضور در تشت‌گذاری و قرائت دعای مخصوص همراه با مرحوم حمیدی یک سال انتظار می کشیدم، چه روزهایی بود و چه عشق و علاقه‌ای مثال‌زدنی و افتخارآمیز.

شیرکاکائو

توزیع شیرکاکائو در دسته عزاداری محلات ششگانه از رسم‌های فراموش‌شده می‌باشد. هر وقت دسته عزاداری محلات گازران، طوی، سرچشمه، دروازه و اوچدکان در مسجد پیر‌عبدالملک عزاداری می‌کردند به پاس حرمت محلات در بین آن‌ها شیرکاکائو پخش می‌شد.

شیرکاکائو در قوری‌های چینی توسط خدمت‌گزاران و در فنجان‌های کوچک و بسیار شیک به عزاداران ارائه می‌شد.

اصولاً برای نوجوانان خوردن شیرکاکائو در دسته عزاداری یک رؤیا بود و من که همیشه از عوامل چایخانه بودم درصورتی‌که بعد از بدرقه‌ی میهمانان، چیزی از شیرکاکائو باقی می‌ماند بی‌نصیب نمی‌ماندم.

البته در آن مقطع برخی‌ها مخالف توزیع شیرکاکائو برای یک دسته خاص بودند و آن را نوعی تبعیض تلقی کرده و دور از شأن مجلس عزای ارباب می‌دانستند. البته این رسم خیلی جلوتر از دیگر رسوم فراموش شد.

بحث تبعیض و عدم رعایت بهداشت در استفاده‌ی مکرر از فنجان از مهم‌ترین دلایل برچیده شدن بساط توزیع شیر کاکائو می‌تواند به حساب آید. با همه این تفاسیر آماده کردن و توزیع شیرکاکائو خود عالم دیگری داشت، دنیایی که همچنان در دفتر خاطرات ایام محرم افرادی چون من به یادگار باقی‌مانده است.

مطالبی که نوشته شد بخشی از خاطرات ماه‌های محرم در سال‌های نه‌چندان دور بود. خاطراتی که در محله پیر‌عبدالملک، محله صمیمیت‌ها، محبت‌ها، عشق، وفا، دوستی‌ها و یک‌رنگی‌ها اتفاق افتاده است. مسلماً اگر باز فرصتی پیش آید می‌توان این خاطره‌نویسی را ادامه داد.

وزیر علوم، تحقیقات و فناوری گفت: استانداردهای آموزشی در برخی واحدهای دانشگاه آزاد ضعیف است که در تعامل با دانشگاه آزاد این موارد را گوشزد و مرتفع می‌کنیم.

به گزارش خبرنگار حوزه دولت ایرنا، در روزهای اخیر با برگزاری کنکور سراسری، توجه خانواده‌ها به موضوع توجه به کیفیت آموزشی در برخی دانشگاه‌ها از جمله دانشگاه‌های آزاد و غیر دولتی افزایش یافته است؛ به خصوص که دانشگاه آزاد با افزایش صندلی های آموزشی، همه ساله پذیرای حجم بالاتری از دانشجویانی است که بعضاً بدون آزمون در رشته‌هایی که آینده‌ساز کشور بوده یا ممکن است مانند رشته های زیرمجموعه گروه علوم پزشکی با سلامت مردم در ارتباط باشند، مشغول به تحصیل می شوند.

این مسأله به یکی از دغدغه های نخبگان جامعه تبدیل شده و خواهان توجه جدی وزارت علوم و شورای عالی انقلاب فرهنگی به حوزه کیفیت آموزشی دانشگاه آزاد شده‌اند. برخی خبرها حاکی از آن است که این دانشگاه در زمینه افزایش واحدهای آموزشی و حتی توسعه دانشکده‌های فنی مهندسی یا پرستاری و مامایی در برخی شهرهای فاقد زیرساخت های علمی مناسب فعال شده است.

از دیگر دغدغه‌های خانواده‌های دارای دانشجو در واحدهای دانشگاه آزاد، افزایش شهریه‌ها با وجود عدم توسعه کیفی مناسب و عدم ارتقای سطح علمی برخی واحدهای دانشگاه آزاد است.

در همین ارتباط محمدعلی زلفی گل وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در گفت وگو با خبرنگار حوزه دولت ایرنا، در خصوص اقدامات اخیر دانشگاه آزاد اظهار کرد: در شورای گسترش آموزش عالی وضعیت دانشگاه ها را بررسی می کنیم و از مدیران آنها توضیح می‌خواهیم؛ سعی می شود تا از نظر سطح علمی و نسبت استاد به دانشجو، سطح کیفی دانشگاه ها رعایت شود.

وی در خصوص بحث هزینه شهریه دانشجویان دانشگاه آزاد گفت: هیأت امنای دانشگاه آزاد تصمیم گیرنده است و وزارت علوم در این زمینه ورود نمی کند؛ ما در وزارت علوم به عنوان عضو هیأت امنا در جلسات شرکت می‌کنیم ولی سعی می‌کنیم اگر بحث هزینه ها و افزایش شهریه مطرح شد، با توجه به شعار امسال که مهار تورم و رشد تولید است، موضوع توجه به اقتصاد و معیشت خانواده ها را در نظر بگیریم.

عضو شورای عالی علوم، تحقیقات و فناوری (عتف) در پاسخ به این پرسش که آیا کیفیت آموزش در دانشگاه آزاد با توجه به تعدد واحدهای آن مورد تأیید وزارت علوم است یا خیر؟ تصریح کرد: این مسأله بستگی به واحدهای مختلف دارد در برخی واحدها استانداردها خوب و در برخی دیگر ضعیف است ولی سعی می کنیم در تعامل با دانشگاه آزاد این موارد را گوشزد و مرتفع کنیم

زلفی گل درباره اینکه آیا قرار است واحدهای زیان‌ده یا با کیفیت پایین تر آموزشی دانشگاه آزاد در سایر واحدهای این دانشگاه ادغام شوند یا نه؟ گفت: این موضوع بستگی به نظر رئیس دانشگاه آزاد دارد.

زنده نگه‌داشتن یاد و خاطره روزهای خوب فوتبال اردبیل و معرفی چهره‌های تأثیرگذار آن روزها به نسل امروز و تقدیر از کسانی که عمری در کمال صداقت و راستی در خدمت فوتبال منطقه بوده‌اند کاری است ستودنی و به‌یادماندنی.

جمع شدن عده‌ای عاشق و تلاش‌گر بی‌منت و خدمت‌گزاران واقعی فوتبال اردبیل در زیر یک سقف و گرامی داشتن آغاز پنجاهمین سال فعالیت تیم فوتبال شاهین پیر‌مادر یعنی مرور خاطراتی پرافتخار و ورق زدن تاریخ غرورآفرین فوتبال اردبیل در سال‌های اوج اقتدار.

برپایی مراسمی به مناسبت نیم قرن حضور در صحنه ورزش و فوتبال در دل خودش پیام‌های زیادی می‌تواند داشته باشد. شاهین مدت‌هاست که فعالیت فوتبالی در سطح گسترده ندارد اما فعالیت‌اش نیز متوقف نشده است. تمرینات مستمر وابستگان به این مجموعه به‌طور هفتگی پیگیری می‌شود ولی مهم‌تر از همه‌چیز، زنده ماندن نام و یادش و حکومت آن بر قلب‌هاست.

این‌که محبت شاهین پیر‌مادر در دل همه دوستداران فوتبال منطقه برای خود جای خاصی اختصاص داده و گذشت زمان و متوقف شدن فعالیت عمومی‌اش نمی‌تواند کوچک‌ترین تأثیر منفی در عشق و علاقه و محبت به آن مجموعه داشته باشد نشان بارزی از اهمیت کاری است که آن‌ها انجام داده‌اند.

این محبت، این جایگاه، این عشق و علاقه، این دل‌دادگی و این دوستی دلیلی بر رفتار درست، اخلاق مداری، جوانمردی، مردانگی و انسانیت مجموعه‌ای است که همچنان بر دل‌ها حکومت می‌کند و در هر زمان و مکانی نام و یادش احترام‌برانگیز می‌شود.

این بهترین حاصل برای سال‌ها تلاش در عرصه فوتبال و خدمت بی‌منت به جوانان است. این نشان از عمق ارادت مردم به دست‌اندرکاران مجموعه‌ای بنام شاهین پیر‌مادر و کارنامه فعالیتی موفق و ثمربخش آن‌ها می‌باشد.

شاهین عشق اهالی نجیب و حسینی پیر‌مادر بوده و هست. پیر‌مادر یکی از محلاتی است که در دهه ۶۰ با دسته عزاداری باشکوهش با حضور شاعر بلند آوازه و افتخار حسینیان منطقه مرحوم رحیم منزوی و با رهبریت ریش‌سفید پرآوازه محل مرحوم حاج اسماعیل آران اردبیلی و در عرصه ورزش با تیم فوتبال شاهین به مدیریت سید بزرگوار فوتبال اردبیل، سیدعلی سید سیاهی می‌درخشید و بر اتحاد هرچه بیشتر جوانان و یکدلی و یک‌رنگی آن‌ها مهر تأیید می‌زد.

تیم فوتبال شاهین پیر‌مادر فصلی از تاریخ فوتبال اردبیل و محله پیر‌مادر را به خود اختصاص داده است. در روزهایی که شاهین در چارچوب رقابت‌های باشگاهی به میدان می‌رفت محله پیر‌مادر خلوت‌ترین روزهای خود را سپری می‌کرد، مغازه‌ها تعطیل می‌شد و جوانان و دوستداران فوتبال رو به ورزشگاه تختی می‌نهادند و نتایج و چگونگی عملکردش روزها نقل محافل منطقه و رایج‌ترین بحث در خانواده‌ها می‌شد.

وقتی از بزرگی و تأثیرگذاری فوتبال دهه ۶۰ اردبیل سخن گفته می‌شود نباید عده‌ای دلگیر و غمگین شوند و به‌نحوی برای انکار آن ایام اقدام کنند. حضور صمیمانه مردم در یک مراسم و تجلیل از زحمتکشان آن سال‌ها جواب قاطع و محکم به کسانی است که در سال‌های اخیر از هر وسیله و تریبونی برای زیر سوال بردن فضای بزرگ و بی‌مثال فوتبال آن سال‌ها اقدام نموده‌اند.

جام شاهین در کنار جام عقاب برای فوتبال دهه ۶۰ اردبیل نقطه‌ی عطفی بود که علی‌رغم گذشت سال‌ها از تاریخ بر پایی آن‌ها، همچنان بر بزرگی، عظمت و مدیریت آن‌ها تأکید می‌شود.

زحمات مرد بزرگ و فراموش‌نشدنی فوتبال اردبیل سیدعلی سید سیاهی در تشکیل، ادامه حیات و نقش‌آفرینی تیم فوتبال شاهین در نوع خود بی‌نظیر و غیر قابل تکرار می‌باشد.

در آن روزگاران، شاهین صرفاً محلی برای فوتبال بازی کردن نبود. این مجموعه در کنار فوتبال، مسئله تربیت جوانان منطقه را مورد توجه قرار می‌داد و سید سیاهی به‌عنوان برادری بزرگ و دلسوز در پرورش و تربیت و تحصیل آن‌ها کمر همت می‌بست و در سالم‌سازی فضا و ایجاد بستری مناسب برای آینده روشن جوانان محله تلاش می‌نمود.

وابستگان به خانواده بزرگ شاهین پیر‌مادر برای شرکت در جشن پنجاهمین سال تولد مجموعه، از نقاط مختلف کشور خود را به اردبیل رساندند. شاهینی‌های اردبیل با هر پست و مقام و منصب و شغلی در سالن پارک بانوان گرد آمدند و با مرور خاطرات گذشته همچون بازیکنانی پرصلابت و عاشق در برابر عظمت مجموعه و مدیریت سیدعلی سید سیاهی سر تعظیم فرود آوردند.

نگارنده این سطور از یک ماه قبل در جریان برگزاری مراسم بود و مشتاق برای حضور و زیارت اعضای خانواده بزرگ شاهین پیر‌مادر ولی متأسفانه عمل جراحی چشم این توفیق را از وی سلب کرد.

امید می‌رود نسل جوان محله پیر‌مادر اردبیل در برافراشته نگه‌داشتن پرچم تیم شاهین برنامه‌ریزی نمایند و برای گسترده کردن فعالیت آن یار و مددکار بزرگان این مجموعه باشند. ان‌شاءالله.

استاندار اردبیل مصوبه هیأت دولت برای تشکیل ستاد ملی رویداد اردبیل ۲۰۲۳ -پایتخت گردشگری کشورهای عضو اکو- و تصویب مصوبات لازم‌الاجرا در این ستاد را فرصت ویژه‌ای برای حوزه گردشگری استان و کشور دانست‌.

سیدحامد عاملی در نشست با معاون گردشگری وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی در این وزارت‌خانه بیان کرد: مصوبه هیأت دولت برای تشکیل ستاد ملی رویداد اردبیل ۲۰۲۳ -پایتخت گردشگری کشورهای عضو اکو- فرصت مناسبی برای حوزه گردشگری استان و کشور است که باید از این فرصت به‌صورت مناسب استفاده شود.

وی افزود: ستاد ملی با ریاست وزیر میراث‌فرهنگی تشکیل می‌شود و وزارت‌خانه و ستاد استانی پیشنهادهای خود را در نشست این ستاد مطرح می‌کنند تا مصوبه‌هایی تصویب شود که لازم‌الاجرا باشد.

استاندار اردبیل با اشاره به لزوم بیش‌ترین بهره‌مندی از فرصت باقی‌مانده در رویداد اردبیل ۲۰۲۳، تصریح کرد: در اجرای برنامه‌های رویداد اردبیل ۲۰۲۳ علاوه بر کشورهای عضو اکو، برای کشورهای حاشیه خلیج فارس هم که تقاضای زیادی برای سفر به اردبیل از این کشورها وجود دارد، باید برنامه‌ریزی شود.

آمادگی استان اردبیل برای برگزاری تور فعالان رسانه‌ای و تور سرمایه‌گذاران

عاملی ادامه داد: از زمانی که رویداد اردبیل ۲۰۲۳ مطرح شده است تولید محتوا در فضای مجازی درباره اردبیل افزایش داشته است و در این راستا استان اردبیل جهت برگزاری تور اینفو برای فعالان فضای مجازی و رسانه‌ای آمادگی دارد.

وی با اشاره به ضرورت برگزاری همایش‌های سرمایه‌گذاری، اظهار کرد: استان اردبیل نیازمند دهکده‌های گردشگری، مجموعه‌های اقامتی استاندارد و سایر تأسیسات گردشگری بوده و در این زمینه استان برای برگزاری تور سرمایه‌گذاران با کمک وزارت میراث‌فرهنگی آماده است.

استاندار اردبیل گفت: با توجه به ظرفیت جذب گردشگر و معرفی ملی و بین‌المللی اردبیل در برخی بناها و محوطه‌های تاریخی، پروژه سامان‌دهی بافت تاریخی اردبیل از جمله بازار تاریخی و محوطه بقعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی مورد نظر قرار دارد که نیازمند توجه معاونت میراث‌فرهنگی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی است.