برای استان اردبیل ضروری‌ترین بحث در شرایط فعلی، انسجام و همدلی است. عقب ماندن استان از قافله پیشرفت و توسعه موردی است که همیشه مطرح می‌شود و در پیرامون آن نظرات مختلفی ارائه می‌گردد. برای‌اینکه استان در مسیر پیشرفت قرار بگیرد واز  سرعت مطلوب و ایده‌آلی برخوردار گردد و همه موانع بر سر راه آن برداشته شود و حرکت برای رسیدن به نقطه هدف میسر گردد جزء وحدت آن‌هایی که درد و دغدغه‌ای مشترک و سرافرازی استان را دارند چاره دیگری نیست.

تأثیر وحدت، انسجام، همدلی و همراهی در پیشبرد کارها و دستیابی به آرمان‌ها و اهداف پیش‌بینی‌شده غیرقابل‌انکار می‌باشد ولی جای تأسف دارد که علی‌رغم توافق همگان بر سر اهمیت این موضوع، همچنان هستند عده‌ای که به آن عمل نمی‌کنند و ضرر و زیان و خسران زیادی را متوجه استان می‌نمایند.

پرچمداران چنین حرکت‌های مذموم، همان‌هایی هستند که به‌ظاهر خود را دوستدار و فدایی استان قلمداد می‌کنند ولی در باطن بر طبل تفرقه و ایجاد فاصله بین مسئولین و مردم می‌کوبند و برای ایجاد دودستگی و تنش تا می‌توانند برنامه‌ریزی ذکر کرده و اقدام می نمایند.

بررسی عملکرد چنین افرادی که خوشبختانه چهره‌شان به‌مرور برای مردم قابل‌شناسایی می‌شود نشان می‌دهد که اهداف آن‌ها از تن دادن به این حرکات و رفتارهای زشت ناشی از نیاتشان می‌باشد. وقتی‌که منیت، خودخواهی، منفعت‌پرستی، شهرت‌طلبی و خودمحوری در رأس قرار می‌گیرد جامعه دچار تنش می‌شود و موجبات رنجش افراد صادق و علاقه‌مند به منطقه فراهم می‌گردد. متأسفانه در استان ما و بعضاً در مدیریت بخش‌های مختلف می‌توان به تفکراتی برخورد کرد که همه چیز را برای خود و همراهان و هم باندی‌ها می‌خواهند و بیش‌از هر چیز به منافع شخصی فکر می‌کنند.

عده‌ای متأسفانه همه‌چیز را در بهره‌مندی خودشان از منافع و مناصب خلاصه می‌کنند و وقتی در رسیدن به هدف به هر دلیل و علتی ناکام می‌مانند وارد فاز ایجاد فاصله و شکاف بین مسئولین می‌شوند. آن‌ها تا زمانی که منافعشان تأمین نشود به راه خود ادامه می‌دهند و برای فاصله انداختن میان عناصر خدوم و خیرخواهان جامعه اقدام کرده و در این راه از هر ترفند و سم‌پاشی و تفرقه‌افکنی کوتاهی نمی‌کنند.

در آستانه آغاز فعالیت مجلس دوازدهم، منتخبان مردم استان باید بدانند که تفرقه‌افکنان صلاح خود را در آن خواهند دید که میان آن‌ها همدلی نباشد، برنامه‌ریزی خواهند کرد که فکر و ذهن آن‌ها را به‌جای همدلی و همراهی برای حل مشکلات منطقه به سمت‌وسوی تفرقه ببرند. نباید به این قبیل افراد که هدفشان سری توی سرها درآوردن است اجازه ابراز وجود بدهند.

امیدواریم در مجلس دوازدهم اصل وحدت و همدلی نه‌فقط در حرف و سخن بلکه در عمل بیش‌از همیشه ازسوی منتخبان مردم استان رعایت شود و بدون شک در این راه مطبوعات و رسانه‌های سالم می‌توانند نقش بسیار مهم و حساسی داشته باشند.

▫️۵ نفر در اثر مسموميت با گاز مونوکسیدکربن در اردبیل راهی بیمارستان شدند.

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل به نقل از مرکز هدایت عملیات بحران دانشگاه، ساعت ۹ صبح امروز پنجشنبه ۹ فروردین ماه ۱۴۰۲ طی تماس با اورژانس و بدنبال مسموميت با گاز مونوکسیدکربن در یک منزل مسکونی در روستای سلطان آباد اردبیل، بلافاصله آمبولانس های ۱۱۵ به محل حادثه اعزام شدند.

▫️در این حادثه ۵ نفر بدلیل مسمومیت با مونوکسیدکربن پس از انجام اقدامات اولیه درمانی به بیمارستان امام خمینی (ره) اردبیل منتقل شدند. خوشبختانه این حادثه تاکنون فوتی نداشته است.

 ماموران کلانتری ۱۶ رودبار حین کنترل وسایل نقلیه عبوری در محور مواصلاتی این شهرستان به یک بسته پلاستیکی که در زیر یک درخت بود مشکوک شده و پس از بررسی، چهار عدد ظرف سفالی عتیقه از داخل آن کشف کردند.

کارشناسان میراث فرهنگی قدمت این ظروف را مربوط به دوره هزاره نخست قبل از میلاد اعلام کردند. ارزش ریالی این اشیاء ۲۰۰ میلیارد ریال برآورد شده است

در جریان رقابت‌های لیگ برتر فوتبال و در برخی از رویدادهای کلان ورزشی گاهی وقت‌ها بین بازیکنان و مسئولین تیم‌ها و بخش‌های مختلف، حرف‌هایی ردوبدل می‌شود و رفتار و حرکت‌هایی مشاهده می‌گردد که نگرانی از وضعیت کلی اخلاقی و فرهنگی حاکم بر ورزش را افزایش می‌دهد.

متأسفانه در ورزشی که در آن برد و باخت و به دست آوردن نتیجه مطلوب هدف می شود و چسبیدن به میز ریاست‌ها و مدیریت‌ها به هر بها و امکانی در دستور کار قرار می‌گیرد انتظاری بیش‌از این نمی‌توان داشت.

وقتی در درگیری‌های لفظی و اقدامات آن‌چنانی، پای افراد تأثیرگذار در ورزش و باشگاه‌های بزرگ و نامدار کشور به میان می‌آید ترس از همه‌گیر شدن بی‌حرمتی‌ها و کج‌اندیشی‌ها بیشتر و بیشتر می‌شود.

باید قبول کرد در ورزشی که حتی در سطوح مدیریتی و کلان آن در سطح کشور آدم‌های کوچک رخنه کرده و در گوشه‌ای از کار مسئولیت گرفته‌اند توقع شنیدن حرف‌های بزرگ را نمی‌توان داشت و اینجاست که این سؤال مطرح می‌شود که داریم به کجا می‌رویم…..

در ورزشی که در بخش‌هایی از آن، آدم‌های کم مقدار حکمرانی بکنند انتظار رفتار پهلوانی و بزرگ‌منشانه انتظاری بی‌جا خواهد بود.

و حالا در این ورزش با آن همه گستردگی در سطح کشور و با وجود هواداران و علاقه‌مندان میلیونی و برنامه‌های متعدد اجرا شده اگر انتقاد بکنی و از سر دلسوزی و انجام وظیفه تذکری بدهی همین جماعت تشنه‌ی شهرت و فرصت‌طلب به انواع تهمت‌ها و افتراها و دروغ‌ها محکومت می‌کنند.

این روش برای همه‌ی کسانی که صادقانه برای ورزش دلسوزی می‌کنند آشناست‌ در هر گوشه‌ای از این مملکت، دلسوزان ورزش بارها و بارها با حرکت‌های این‌چنینی مواجه شده‌اند.

این یک اصل مهم است که در ورزش باید کار به دست کاردان سپرده شود. ورزش نمی‌تواند در فضای بداخلاقی‌ها و آلوده به مناسبات ناسالم، فضاهای مملو از کینه، نفرت،حسادت، بدگویی، انتقام، بدخواهی یا نفرت‌پراکنی پیشرفت بکند و در مسیر موفقیت گام بردارد.

و درنهایت می‌توان گفت تا زمانی‌که فرصت جولان دادن به آدم‌های تشنه قدرت و علاقه‌مندان به حاکمیت باند و باندبازی و افراد به‌ظاهر سینه چاک فراهم باشد امید به اصلاح همه‌جانبه ورزش سرابی بیش نخواهد بود.

باید امیدوار باشیم که با همت همه دلسوزان و خادمان راستین، ورزش در کشور با حرکتی شایسته و حساب‌شده از مدیرانش گرفته تا رسانه‌ها و تماشاگران در مسیر صحیح قرار بگیرد تا روزهای خوبی در انتظار ورزش ایران اسلامی بوده باشد. ان‌شاءالله.

آقای کیومرث هاشمی را که می‌شناسی، وزیر ورزش و جوانان را عرض می‌کنم، معرف حضورتان که هست. کاری به عملکرد ماه‌های اخیرش ندارم، منتقدان زیادی دارد، البته دنیای ورزش ویژگی‌های خاص خودش را دارد ممکن است انتقادهای زیادی صورت بگیرد چراکه وزارت عریض و طویل ورزش و جوانان تقریباً تنها مجموعه‌ای است که با همه اقشار جامعه سروکار دارد. توقع از این وزارتخانه و مسئولین آن بالاست و بنابراین کوچک‌ترین تعلل، ناکامی و یا رفتار متکبرانه و خودمحورانه می‌تواند موضع‌گیری‌های زیادی به‌دنبال داشته باشد ولی از زمان اخذ رأی اعتماد از مجلس تاکنون دو کار وی خیلی به من چسبیده است. این دو مورد حرف چسب دوقلو و چندقلو نیست، باور کن وقتی کاری از روی صداقت و صدق باشد، کاری که بتواند توجه اهالی ورزش را به خود جلب بکند بر دل‌ها می‌نشیند و بر جان‌ها و قلب‌ها می‌چسبد. هاشمی هم در این چند ماه نشان داده که بلد است چگونه در جاده جلب رضایت جامعه ورزش پیش برود و تا می‌تواند خود را در قلوب هواداران جای نماید.

باید بدانیم و بدانند که ورزش و جامعه آن هیچ وقت با غرور و کبر و خودپسندی نمی‌تواند کنار بیاید. کسی که شعارش “انا رجل” باشد در ورزش کاری از پیش نخواهد برد. فردی که برای خودش در ورزش جایگاه رفیعی قائل شود و نگاهی از بالا بر زیرمجموعه‌اش داشته باشد و دیگران را در شأن نشست‌وبرخاست با خودش نداند برای ورزش و ورزشکاران و وابستگان به آن، منشأ خیر و برکت نخواهد بود.

گفتم: فضول‌باشی باز زبان باز کردی و از هر دری می‌خواهی صحبت بکنی. بابا تو را سنه‌نه، که چه کسی چگونه رفتار می‌کند و در ورزش صاحب چه دفتر و دستک و جایگاه است، کار از این قبیل ادعاها گذشته است. عید است و ماه رمضان، بی‌جهت اعصاب خودت رو داغون نکن. شرایط همین است که می‌بینی باید با آن کنار بیایی و یا دور ورزش را تا اطلاع ثانوی خط قرمز بکشی. حالا بگو کدام رفتاهای وزیر را می پسندی؟ وظیفه یک مؤمن است که در بیان نقاط مثبت و رساندن آن‌ها به گوش مردم تلاش کرده و به‌درستی روایت بکند و از گول زدن افکار عمومی خودداری نماید.

گفت: اولین کار مثبت این حضرت وزیر، انتصاب شروین اسبقیان به‌عنوان معاون ورزشی بود. حداقل ما می‌دانیم که او مدیری پر تلاش و کار بلد است و مطمئن در جایگاه معاونت وزیر نیز می‌تواند اقدامات مؤثری انجام بدهد.اسبقیان پله‌های ترقی را یک‌به‌یک طی کرده و مثل برخی‌ها نیست که “فابدان چیخا” و یک‌شبه مدیر بشود و هیچ‌کس را هم قبول نکند.

گفتم: راست می‌گویی، ورزش اردبیل از اسبقیان خاطره خوبی دارد. حداقل در افزایش سرانه ورزشی و احداث اماکن در مناطق مختلف استان کارهای مناسبی انجام داده است. احداث ۳۷ سالن سرپوشیده طی دو سال خودش یک رکورد در امر توسعه فضاهای ورزشی است. حالا به دومین مورد اشاره کن.

گفت:کاری که واقعاً قابل تقدیر است عیادت وی از پیشکسوتان و دیدار با استخوان خرد کرده‌های ورزش می‌باشد، در بیمارستان‌ها حضور پیدا می‌کند و از بزرگان ورزش دلجویی کرده و درنهایت احترام خودش را در جامعه ورزش و به‌خصوص در نزد پیشکسوتان بالا می‌برد. وزیر با این عمل خود به کلیه‌ی مسئولین این وزارتخانه اعلام می‌کند که باید در ارتقاء فرهنگ تکریم پیشکسوت پیش‌قدم باشند، باید مسئولین ورزش در هر رده و در هر مقامی حق پیشکسوتان را به‌خوبی ادا نمایند.

هاشمی با حضور در منازل پیشکسوتان به کلیه مدیران وزارتخانه می‌خواهد یادآوری نماید که فرهنگ احترام به پیشکسوت در ورزش ما حذف شدنی نیست چرا که حذف آن به‌معنای از دست دادن تاریخ و هویت فرهنگی ما محسوب خواهد شد.

گفتم: بی‌احترامی به پیشکسوت یعنی اعلام زنگ خطر برای ورزش ولی این هم باید یادآوری شود که همکاری پیشکسوتان ورزش نیز خود در جهت ارتقای این جایگاه ضروری است.

گفت: هر عزیزی که در ورزش چه در سطح کلان و یا در زیرمجموعه‌ها، صاحب جایگاه می شود تلاش برای آشنایی با پیشکسوتان و شناخت آن‌ها را باید مورد توجه قرار بدهد. ادعای حفظ حرمت پیشکسوتان باید در عمل مشاهده گردد و به‌راستی که وزیر ورزش و جوانان در چندماهه اخیر نشان داده است که حفظ شأن پیشکسوتان و رسیدگی به برخی از مشکلات و نیازهای آن‌ها را در اولویت قرار داده است.

گفتم: آرزوی همه دوستداران، خدمت صادقانه و بی‌منت مسئولان به جامعه ورزشی است و بدون شک آن‌هایی که مخلصانه و خالصانه در این راه گام برمی‌دارند نامی نیک در تاریخ ورزش برجای می‌گذارند.

باور کنید با گرانی‌هایی که این روزها با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنیم دوران باشکوه دیدوبازدیدها و دورهمی‌ها و بگو بخند‌ها گذشته است. هرچقدر که به کاهش تورم امید می‌بندیم به همان اندازه از تعداد میهمانی‌ها و دورهمی‌ها فاصله می گیریم تا جایی‌که حتی نمی‌توانیم نزدیک‌ترین افراد خانواده خود را به یک میهمانی معمولی با حداقل پذیرایی‌ها دعوت‌ بکنیم.

در روزهای نه چندان دور، بزرگ‌های خانواده حرف اول و آخر را می زدند. در میهمانی‌ها، در گردش‌ها و سیاحت و مسافرت‌ها و خلاصه در هر رویدادی، بزرگ جمع صاحب اختیار و ترسیم‌کننده وظایف همه وابستگان بود. کسی خودسرانه اجازه نداشت اقدامی بکند حتی نشستن در مجلس خود تابع قوانینی بود که هیچکس جرئت تخطی از آن را نداشت. مگر فردی می‌توانست برای خودش حکومتی راه بیندازد و برای تخریب دیگران و برهم زدن جایگاه‌ها، عده‌ای را دور هم جمع نماید و آن‌ها را برای حملات مختلف آماده کند و در مواقع مورد نیاز به عملیات انتحاری وادار نماید.

این روزها دیگر از آن مهمانی‌های باصفا و رعایت اصول و حفظ حرمت‌ها و جایگاه‌ها خبری نیست و مخصوصاً وقتی پای مقام‌ها و میزهای ریاست و مدیریت در میان باشد زبانم لال پرده‌ها دریده می‌شود، اقیانوسی از دروغ‌ها و تهمت‌ها روان می‌شود و عاملانش پایکوبی می‌کنند و از برای برهم زدن معیارها خوشحالی می‌نمایند.

مشکل بزرگی که این روزها جامعه با آن مواجه می‌باشد این است که هر کسی که اندکی ارتقا می یابد و جایگاهی به دست می آورد و عنوانی چون رئیس یا مدیر را یدک می‌کشد فکر می‌کند که هر کاری که دلش بخواهد می‌تواند انجام بدهد. هر فردی که خود را موظف به رعایت قانون می‌داند به‌خوبی آگاه است که هر مسئولی برای اصلاحات و جابه‌جایی‌ها صاحب اختیار می‌باشد اما همه آن‌ها باید در چارچوبی ‌باشد که مورد پذیرش جامعه و افکار عمومی قرار گیرد. این‌که خودم تصمیم می‌گیرم و به کسی ارتباطی ندارد و نخواهد داشت اگر نیت خیر هم باشد نمی‌تواند قابل‌قبول باشد.

هر مسئولی باید به این واقعیت تن بدهد که هر آمدنی و یا رفتنی باید در یک چارچوب اصولی و منطقی باشد و خود را بالاتر و بزرگ‌تر از دیگران نداند و خارج از اصول و منطق رفتارهای سؤال برانگیز نداشته باشد.