دو تیم آلمان و ژاپن بازی افتتاحیه والیبال المپیک پاریس را برگزار کردند. دیداری که ژاپن علی‌رغم شایستگی شکست تلخی را در مقابل حریف پذیرفت.
بازی خوب ژاپن، داغ دل ایرانی‌های دوستدار والیبال را تازه کرد. عاشقان والیبال در ایران، امروز جای خالی تیم ملی را در این رقابت‌ها به‌خوبی احساس کردند. مرور خاطرات والیبال ایران در المپیک های ۲۰۱۶و ۲۰۲۰این سؤال را مطرح می کند که والیبال ایران چرا بهترین موقعیت‌ها را از دست داده و با روزهای خوب و غرورانگیز فاصله گرفته است؟
در ۲۰۱۶ و در ریو، چه تیمی داشتیم، همان تیمی که ولاسکوی آرژانتینی آن را ساخته بود، تیمی که با رهبری لوزانو به مقام پنجم المپیک رسید. در آن سال‌ها همه رسانه‌های تخصصی دنیا، والیبال ایران را تحسین کردند و یا در المپیک ۲۰۲۰ توکیو تیم ایران به سرمربی‌گری آلکنوی روسی قدم به رقابت‌ها گذاشت. هرچند که در گروه خود پنجم شد ولی با غول‌های والیبال دنیا پنجه در پنجه انداختیم و در مقابل تیمی چون لهستان پیروز میدان بودیم.
حال بر سر والیبال ما چه آمد که خیلی زود با دوران پرافتخار خداحافظی کردیم و در سراشیبی سقوط قرار گرفتیم. وقتی بعد از ۵۲ سال انتظار، جواز حضور در المپیک ریو را به دست آوردیم انتظار سقوط در ۲۰۲۴ کاری سخت و غیر قابل قبول بود. چه کسانی باید بنشینند و برای والیبال ایران نسخه شفابخشی بپیچند. استعدادهای جوانان ایران باید بارور گردند و والیبال این کشور را به روزهای اوج خود برگردانند.
والیبال ایران آن پتانسیل و توانایی را دارد که دوباره به پا خیزد و در میادین بزرگ، سرود پیروزی سر بدهد و شادی و غرور را به جامعه به ارمغان آورد به شرطی که مسئولین ما واقعیت‌ها را بپذیرند و براساس حقایق برنامه‌ریزی کنند و آینده‌ای روشن برای این رشته ترسیم نمایند. ان‌شاءالله.
