به گزارش خبرنگار ایرنا ، عَنبَران یکی از شهرهای شهرستان نمین است و اغلب مردم آن اهل سنت شافعی هستند و محلات شهر از سه روستای سابق عنبران بالا، عنبران پایین و امین جان تشکیل شده است.

عنبران بالا در گذشته پناهگاهی برای چله‌نشینی درویشان و صوفیه بوده است ، این شهر دارای باغات سرسبز و چشمه‌های فراوان است و به همت دولتمردان، طرح های بسیار زیبا و متناسب با محیط در این منطقه اجرا شده است.

بافت گلیم در عنبران از رونق زیادی برخوردار است و خیلی از خانواده‌ها به آن مبادرت می‌ورزند ؛ این شهر به عنوان شهر ملی گلیم از شهرت بسیاری برخوردار است و قابلیت ثبت جهانی را نیز دارد.

آنگاه که دست های ظریف و نجیب گلیم بافان، رنگ ها را در دارها می‌پاشند و پودها را برای نمایش نقش‌های خاطره‌انگیز گره می‌زنند، گویی عنبران، سرشار از عنبر و عود می‌شود و نقش هر گلیم صدها خیال و خاطره را در اذهان زنده می‌کند.

معاون صنایع دستی اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اردبیل گفت: شهر ملی گلیم یعنی عنبران یکی از مراکز مهم تولید محصولات صنایع‌ دستی در استان اردبیل است و پنج هزار هنرمند صنایع‌ دستی در آن مشغول تولید گلیم و دست آفریده‌های دیگر هستند.

توحید دلاورقوام افزود: گلیم‌بافان عنبرانی به صورت کارگاهی و انفرادی فعالیت می‌کنند و تولیدات آنها ظرفیت بزرگی برای صنایع‌ دستی استان اردبیل محسوب می‌شود و در حال حاضر عنبران به عنوان شهر ملی گلیم شناخته می‌شود.

آنگاه که دست های ظریف و نجیب گلیم بافان، رنگ ها را در دارها می پاشند و پودها را برای نمایش نقش های خاطره انگیز گره می‌زنند، گویی عنبران، سرشار از عنبر و عود می شود و نقش هر گلیم صدها خیال و خاطره را در اذهان زنده می‌کند

وی ادامه داد: با توجه به ظرفیت‌های موجود، تبدیل عنبران به شهر جهانی صنایع‌ دستی در حال پیگیری است و پرونده آن در مراحل نهایی شدن است و در این راستا نیازمند توسعه برخی زیرساخت‌ها و تامین امکانات هستیم و به مساعدت مسئولان ارشد استانی و ملی نیاز داریم.

وی گفت: در استان اردبیل حدود ۳۰ هزار هنرمند در ۶۰ رشته صنایع دستی فعالیت می‌کنند و گلیم عنبران به لحاظ شکل، فرم، رنگ، کیفیت، بازاریابی و مشتری پسند بودن حرف های زیادی برای گفتن دارد و از معروفیت خاصی برخوردار است.

وی افزود: علاوه بر گلیم، انواع چرم و ملیله، معرق نمین، مرصع و معرق سنگ خلخال، جاجیم بافی، قالی بافی، پالاز بافی، ورنی بافی، تراش شیشه، مسند بافی، سفالگری، چاقو سازی، قلم زنی و کاشی معرق از جمله صنایع دستی معروف استان اردبیل است.

دبیرخانه شهر ملی گلیم احیا می شود

عنبران نمین در دی ماه ۱۳۹۹ به عنوان شهر ملی گلیم ثبت ملی شده است و اکنون مدیرکل میراث‌ فرهنگی ، گردشگری و صنایع دستی استان اردبیل از برنامه احیای ساختمان صنایع‌ دستی عنبران و تشکیل دبیرخانه شهر ملی گلیم در آن خبر می‌دهد.

جلیل جباری اظهار کرد: صنایع‌ دستی شهر ملی گلیم عنبران در شهرستان نمین و هنرمندان آن نیاز به حمایت دارند و قرار است فعالیت هنرمندان صنایع‌ دستی به ویژه در شهرهای ملی صنایع‌ دستی تسهیل شود.

وی افزود: از تمام فرصت‌ها و امکانات برای بهبود شرایط فعالیت صنعتگران استفاده می‌کنیم اما اگر هنرمندان صنایع‌ دستی فعال نباشند وجود ما در این حوزه بی‌معنی است و این اداره کل برای آموزش گلیم و نقوش آن برنامه‌ دارد تا اصالت گلیم‌ها حفظ شود.

او اظهار کرد: برای برگزاری نمایشگاه‌های مختلف به‌ویژه نمایشگاه ملی صنایع‌ دستی اردبیل برنامه‌ریزی شده است ، از حضور صنعتگران عنبرانی استفاده خواهیم کرد تا گلیم این منطقه بیش از پیش معرفی شود.

برکت هفته وحدت برای عنبران اهل سنت

مدیران استان اردبیل اغلب از عنبران و طرح‌های عمرانی نظیر سد عنبران نمین بازدید کرده و در جریان طرح‌ها و برنامه‌های دولت برای رفاه اهالی آن قرار می‌گیرند.

طی هفته اخیر به مناسبت هفته وحدت استاندار و مسئولان استان بار دیگر با برادران و خواهران اهل سنت خود در عنبران دیدار کردند ، کاروانی از مسئولان استان وارد عنبران شده و در جشن میلاد حضرت رسول (ص) شرکت کرده و با شادی مردم اهل سنت این دیار شریک شدند.

استاندار اردبیل در این آیین گفت: دولت چهاردهم نگاه ویژه به توسعه متوازن مناطق محروم و کم‌برخوردار فارغ از گرایش‌های قومی و مذهبی دارد و نخستین بانوی اهل تسنن که به‌ عنوان بخشدار در عنبران نمین منصوب شده نمونه بارزی از این نگرش است.

مسعود امامی یگانه ادامه داد: در سال جاری ۱۵۰ میلیارد ریال اعتبار برای رفع مشکلات بخش عنبران شهرستان نمین اختصاص یافته است ، همچنین با تخصیص ۷۰ میلیارد ریال مشکل آبرسانی این منطقه نیز طی ماه‌های آینده برطرف خواهد شد.

۵۰۰ میلیارد ریال تسهیلات بانکی نیز برای توسعه صنایع دستی این بخش اختصاص یافته است

او با اشاره به هزینه یک هزار و ۵۰۰ میلیارد ریالی سال‌های گذشته برای بهسازی و تکمیل راه‌های مواصلاتی عنبران اظهار کرد: ۵۰۰ میلیارد ریال تسهیلات بانکی نیز برای توسعه صنایع دستی این بخش اختصاص یافته است.

استاندار اردبیل با اشاره به مطالبات مردم عنبران، رویکرد دولت را جلوگیری از توسعه معادن در این منطقه دانست و افزود: بهره‌مندی ساکنان عنبران از محل اعتباری ۱۵ درصد حقوق مالکانه دولت از معادن پیگیری می‌شود.

وی همچنین از هزینه‌کرد ۱۲۰ میلیارد ریالی دولت برای ارتقای سیستم‌های ارتباطی و پوشش اینترنتی روستاهای بخش مرزی عنبران خبر داد.

تنی از اهالی اهل سنت عنبران نیز از خبر استاندار مبنی بر اعطای حقوق مالکانه دولت به اهالی این شهر در قبال فعالیت های معدنی، اظهار خرسندی کردند که در صورت تحقق این امر، شهروندان از تردد خودروها و ماشین‌آلات سنگین و آلودگی‌های ناشی از فعالیت‌های معدنی گلایه نخواهند کرد.

وحدت اسلامی که نماد آن روزهای ولادت مسعود پیامبر اسلام (ص) است، پیوندی عمیق و وسیع بین مسلمانان ایجاد کرده است و هر فرد مسلمان با چنگ توسل زدن به حبل‌المتین ناگسستنی یعنی ثقلین برادری و برابری خود را جشن می‌گیرد و اقتدار و ایمان خود را در مقابل دشمنان اسلام و مسلمین تقویت می‌کند.

استان اردبیل با ۱۲ شهرستان در شمال غرب ایران واقع شده است.

فیلم «خانه ارواح» به کارگردانی کیارش اسدی‌زاده، محصول سال ۱۳۹۹ که پس از پنج سال توقیف از اواسط ۱۴۰۴ اکران شد، نمونه‌ای از تلاش برای تلفیق سه ژانر به‌ظاهر ناسازگار است: تاریخ، کمدی و وحشت. فیلم در مرکز روایت خود دو شخصیت اصلی، شاهرخ (کاظم سیاحی) و مرتضی (پژمان جمشیدی)، را قرار می‌دهد که از کودکی در روز ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به دنیا آمده‌اند و در میانه جنگ ایران و عراق، به طور تصادفی سر از خانه‌ای متروکه درمی‌آورند. این خانه، به مثابه فضایی فانتزی و تاریخی، ظرفیت بالقوه‌ای برای بازخوانی تاریخ و خلق روایت‌های پیچیده و وهم‌آلود دارد. نکته جالب فیلم، تاکید بر این است که گذشته در شکل‌گیری سرنوشت شخصیت‌ها تاثیر مستقیم دارد و اگر از تاریخ درس نگیریم، دوباره تکرار می‌شود.

کمدی وحشت، ژانری که در سینمای ایران هنوز به بلوغ نرسیده و به‌ندرت نمونه‌ای موفق از آن عرضه شده است. فیلم با ایده‌ای جسورانه آغاز می‌شود: دو مرد، شاهرخ و مرتضی، که در برهه‌های حساس تاریخ ایران از کودتای ۲۸ مرداد تا جنگ ایران و عراق رشد کرده‌اند، به طور تصادفی در خانه‌ای متروکه قرار می‌گیرند. این خانه، همانند یک «مکان-زمان» انعطاف‌پذیر، فرصتی برای بازخوانی تاریخ و پرداخت به وهم، طنز و داستانک‌های شخصی فراهم می‌کند.

ساختار روایت و بازی با زمان

یکی از ویژگی‌های شاخص فیلم، شیوهٔ بازی با زمان و برش‌های تاریخی است. فیلم با فلاش‌بک به کودتای ۲۸ مرداد و زایشگاه آغاز می‌شود و سپس به دهه شصت و زمان جنگ ایران و عراق منتقل می‌شود. این تنوع زمانی، اگرچه ایده‌ای خلاقانه برای ایجاد تنش و کنکاش تاریخی فراهم می‌کند، اما در اجرا با مشکلات ریتمی مواجه است. پرش‌های زمانی گاه باعث سردرگمی مخاطب می‌شود و فیلم در حفظ انسجام روایت دچار ضعف می‌شود.

فیلم تلاش دارد گذشته و حال را در یک خانه متروکه ترکیب کند و از ارواح برای توضیح وقایع تاریخی استفاده کند. این ارواح به شکل نمادین و طنزآمیز، هر یک نماینده‌ی مقطعی از تاریخ و رویدادهای سیاسی-اجتماعی هستند، اما شخصیت‌پردازی محدود و کم‌عمق مانع آن می‌شود که مخاطب با آنها همذات‌پنداری کند یا تاثیر واقعی داستان را درک نماید.

در نگاه نخست، فیلمنامه فیلم باهوشانه طراحی شده است: اتصال زندگی دو شخصیت اصلی به رخدادهای تاریخی و حضور ارواحی که هم یادآور گذشته‌اند و هم طنز ایجاد می‌کنند، ایده‌ای است که ظرفیت چندلایه شدن روایت را دارد. با این حال، فیلم در عبور از سطح ایده به عمق اجرایی دچار مشکل می‌شود. زمان‌بندی فلاش‌بک‌ها و فلاش‌فورواردها، به جای ایجاد تنش و تعلیق، گاه باعث پراکندگی و کاهش انسجام روایت می‌شود. این مسئله، حتی با وجود عناصر بصری جذاب، باعث شده فیلم از ظرفیت واقعی خودش کمتر بهره گیرد.

شخصیت‌ها و تیپ‌سازی

بخش کمدی فیلم عمدتاً بر پایه تیپ‌های شخصیتی شکل گرفته است؛ تیپ‌هایی که گاه خنده‌دار و گاه کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. پژمان جمشیدی و کاظم سیاحی در نقش دو سارق ساده‌دل، تلاش کرده‌اند با لحن و حرکات بدنی، ریتم کمدی را حفظ کنند، اما کاراکترها در طول فیلم کمتر تحول می‌یابند و این تکرار باعث می‌شود جذابیت اولیه خود را از دست بدهند. در مقابل، حضور بازیگرانی مانند نازنین بیاتی و رضا کیانیان، هر چند کوتاه، نشان می‌دهد که توانایی ایجاد لحظاتی ماندگار در فیلم وجود داشته، اما این فرصت‌ها به شکل کامل و هماهنگ استفاده نشده است.

در زمینه شخصیت‌پردازی، فیلم بیشتر به تیپ‌سازی سطحی متکی است تا ایجاد شخصیت‌های چندلایه.

پژمان جمشیدی در نقش مرتضی، تیپ معروف و شوخ او را بازتولید می‌کند؛ حرکات و لحن او آشناست اما فاقد تحول شخصیتی در طول روایت است.

کاظم سیاحی در نقش شاهرخ، توانسته بخشی از لحظات شیرین و طنز فیلم را شکل دهد و نسبت به دیگر بازیگران، اجرای قابل توجه‌تری ارائه کرده است.

نازنین بیاتی (مورخه) و ستاره پسیانی (نرگس) با استفاده از گریم و لحن متفاوت، نشان می‌دهند که شخصیت‌های زن می‌توانستند نقش محوری بیشتری در داستان داشته باشند، اما زمان حضور محدود آنها و ساختار تیپ‌محور فیلم، مانع شکل‌گیری تاثیر عمیق شد.

حضور رضا کیانیان در نقش خواجه، اگرچه کوتاه است، به لحظات خنده و تفکر مخاطب کمک می‌کند و نشان می‌دهد که ایده‌های فیلم می‌توانستند در قالب شخصیت‌های قوی‌تر، موثرتر باشند.

به طور کلی، شخصیت‌ها در سطح تیپ باقی مانده و فرصت خلق کاراکترهای پیچیده و قابل‌تامل از دست رفته است.

فرم و زبان سینمایی

«خانه ارواح» تلاش کرده است با طراحی صحنه تاریخی و نورپردازی کم‌جان، فضایی وهم‌آلود بسازد. خانه متروکه، نماد تاریخی و کمدیک فیلم است و حضور ارواح در آن، فرصتی برای ترکیب طنز و وحشت فراهم می‌کند. با این حال، چند ضعف فرمیک اساسی در فیلم دیده می‌شود:

حرکت محدود دوربین و زاویه‌های تکراری باعث شده فیلم کمتر حس تعلیق و وهم ایجاد کند.

تدوین پرش‌دار و ریتم کند، حتی در صحنه‌های پرحادثه، کشش لازم را برای مخاطب فراهم نمی‌آورد.

موسیقی که می‌توانست به ایجاد حس ترس یا طنز کمک کند، عمدتاً تزیینی و جدا از ریتم فیلم است.

به عبارت دیگر، فرم سینمایی فیلم بیشتر از سطح بصری تغذیه می‌کند و کمتر از عمق روایت و شخصیت‌ها.

از منظر بصری، فیلم تلاش دارد فضایی نیمه‌تاریخی و وهم‌آلود بسازد؛ خانه متروکه، نورپردازی‌های کم‌جان و طراحی صحنه‌هایی که ترکیبی از گذشته و حال هستند، همگی در نگاه نخست جذاب‌اند. با این حال، حرکت محدود دوربین، ریتم تدوین پرش‌دار و استفاده گاه‌به‌گاه موسیقی به شکل تزیینی، مانع شکل‌گیری یک فضای سینمایی منسجم می‌شود. فیلم در ظاهر چشمگیر است اما از درون، فاقد انسجام و وزن روایت‌گر است.

تحلیل تم‌ها و ظرفیت‌های تاریخی

فیلم قصد دارد با طنز و فانتزی، وقایع تاریخی ایران را بازخوانی کند؛ از کودتای ۲۸ مرداد گرفته تا جنگ ایران و عراق. استفاده از ارواح، مرگ و حوادث تاریخی به مثابه ابزار روایت، پتانسیل ایجاد دیالوگ میان تاریخ و حال را داشت. نکته جالب فیلم، تاکید بر اینکه گذشته در شکل‌گیری سرنوشت شخصیت‌ها تاثیر مستقیم دارد و «اگر از تاریخ درس نگیریم، دوباره تکرار می‌شود».

با این حال، نقد تاریخی فیلم محدود به نمادهای سطحی است و بسیاری از فرصت‌های پرداخت دقیق‌تر به سیاست، اجتماع و روان‌شناسی دوران از دست رفته‌اند. ترکیب طنز و تاریخ می‌توانست به یک تحلیل اجتماعی-روان‌شناختی منجر شود، اما ساختار تیپ‌محور و روایت سطحی، مانع تحقق این ظرفیت شد.

نکته قابل توجه «خانه ارواح» تلاش برای تلفیق طنز و نقد تاریخی است. حضور ارواحی که خاطرات و رفتارهای تاریخی خود را با لحن کمیک بیان می‌کنند، ایده‌ای نو و قابل تحسین است. این شیوه می‌توانست فیلم را به تجربه‌ای متفاوت در ژانر کمدی-وحشت ایرانی تبدیل کند، اما اجرای محدود و فقدان پردازش روان شناختی و دراماتیک شخصیت‌ها باعث شده فیلم تنها بر سطح روایت باقی بماند و به عمق مفهومی مورد انتظار دست پیدا نکند.

ژانر کمدی-وحشت و نوآوری در سینمای ایران

ژانر «کمدی-وحشت» هنوز در سینمای ایران به بلوغ نرسیده و فیلم‌های کمی در این مسیر تجربه شده‌اند. «خانه ارواح» تلاش کرده با ترکیب عناصر طنز و ترس، این ژانر را معرفی کند. اما ضعف در ساختار داستان، شخصیت‌پردازی و ریتم، باعث شده فیلم نه ترسناک باشد و نه کمدیک به شکلی ماندگار.

با این حال، تلاش فیلم برای ارائه طنز تاریخی و فانتزی قابل توجه است و نشان می‌دهد که می‌توان ژانرهای مهجور را در سینمای ایران تجربه کرد، مشروط بر اینکه فیلمنامه، فرم و بازی‌ها هماهنگی لازم را داشته باشند.

با توجه به این مسائل، «خانه ارواح» نه یک کمدی موثر است، نه یک فیلم ترسناک واقعی و نه یک بازخوانی دقیق تاریخی. فیلم در تلاش است همزمان مخاطب را بخنداند، به فکر وادارد و خاطره تاریخی را مرور کند، اما هیچ‌یک از این اهداف به شکلی قاطع محقق نمی‌شود. با این حال، نمی‌توان زحمات تیم بازیگری و برخی لحظات بصری فیلم را نادیده گرفت؛ این بخش‌ها نشان می‌دهند که یک ایده با پتانسیل بالا در پسِ فیلم وجود داشته که می‌توانست با تمرکز بیشتر بر روایت و فرم، اثری ماندگار خلق کند.

جمع‌بندی و جایگاه فیلم

«خانه ارواح» نمونه‌ای از فیلمی است که ایده‌ای نو دارد اما فرصت‌ها را از دست داده است. تلفیق تاریخ، کمدی و وحشت، می‌توانست فیلم را به تجربه‌ای ماندگار تبدیل کند، اما ضعف‌های فرمیک، تدوین و شخصیت‌پردازی، مخاطب را از دستیابی به آن تجربه بازمی‌دارند.

با این حال، نمی‌توان از بازی‌ها و برخی لحظات بصری چشم‌پوشی کرد. حضور کوتاه اما موثر بازیگران می‌تواند درس‌آموز باشد و نشان دهد که ظرفیت‌های این ژانر هنوز در سینمای ایران بالقوه و قابل رشد هستند.

در نهایت، «خانه ارواح» نمونه‌ای است از فیلمی که در سطح ایده جذاب و خلاقانه است، اما در اجرا و انسجام، فرصت‌هایش را از دست داده است. این فیلم یادآور اهمیت تمرکز بر شخصیت‌پردازی، ریتم روایت و هم‌آوایی فرم و محتواست؛ مسائلی که در سینمای ژانر ایران هنوز به درستی مورد توجه قرار نگرفته‌اند. برای مخاطبی که به دنبال نوآوری در ترکیب تاریخ، طنز و وحشت است، تماشای «خانه ارواح» تجربه‌ای متوسط و فرصتی برای اندیشیدن درباره مسیر ژانر کمدی-وحشت ایرانی است.

امتیازدهی تحلیلی:

ایده و روایت: ۶ از ۱۰

شخصیت‌پردازی و بازی‌ها: ۵.۵ از ۱۰

فرم و زبان سینمایی: ۵.۵ از ۱۰

ارزش فرهنگی، تاریخی و جامعه‌شناختی: ۶ از ۱۰

نتیجه‌گیری:

«خانه ارواح» فیلمی است با ایده‌ای نو، ترکیبی جسورانه از طنز، تاریخ و وحشت که در اجرا و انسجام، فرصت‌های خود را از دست داده است و به سطحی از تکرار و پراکندگی رسیده است. تجربه‌ای متوسط برای مخاطبی که به دنبال نوآوری و ژانرهای متفاوت در سینمای ایران است، اما همزمان یادآوری می‌کند که ظرفیت‌های ژانر کمدی-وحشت و بازخوانی تاریخی هنوز در سینمای ایران قابل کشف و توسعه است.(سجاد خلیل‌زاده، منتقد سینما).

سید عباس صالحی که به دعوت رسمی اولگا لوبیموا همتای روسی خود به سن‌پترزبورگ سفر کرده است، در دیدار با وی به ملاقات روسای جمهور دو کشور در حاشیه اجلاس شانگهای در چین اشاره کرد.

صالحی با اشاره به اینکه دیدار مسعود پزشکیان و ولادیمیر پوتین روسای جمهور ایران و روسیه یکی از طولانی‌ترین ملاقات‌های دوجانبه مقامات بلندپایه در حاشیه اجلاس شانگهای بود، این موضوع را نشانه توجه سران دو کشور به توسعه مناسبات بود.

در این دیدار که با حضور معاون سفارت جمهوری اسلامی ایران در مسکو برگزار شد، وزیر فرهنگ روسیه با ابراز خرسندی از حضور همتای ایرانی خود در اجلاس مجمع بین‌المللی فرهنگ‌های متحد، مراتب قدردانی خود را از برگزاری مطلوب رویدادهای هفته فرهنگی روسیه در ایران اعلام کرد.

لوبیموا در ادامه با اشاره به نامزدی کازان به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام در سال ۲۰۲۶ میلادی، حمایت جمهوری اسلامی ایران از این رویداد را خواستار شد.

وزیران فرهنگ ایران و روسیه در این دیدار به بررسی نتایج دیدار خردادماه خود در تهران در راستای تحقق معاهده جامع راهبردی پرداختند و پیشنهادهایی را در این راستا بررسی کردند.

در این نشست پیشنهاد شد که هفته فرهنگی ایران در روسیه در سال ۲۰۲۶ میلادی برگزار شود که طرفین موافقت خود را با این موضوع اعلام کردند.

وزیر فرهنگ روسیه در این باره گفت: پس از برگزاری موفقیت‌آمیز هفته فرهنگی روسیه در ایران، طرف روسی برای برپایی رویداد روزهای فرهنگی ایران در روسیه در سال ۲۰۲۶ آماده می‌شود