به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ایرنا، ماریو بارگاس یوسا، نویسنده اهل پرو که شامگاه ۲۴ فروردین در سن ۸۹ سالگی درگذشت، یکی از نویسنده‌های شناخته‌شده‌ در سبک رئالیسم جادویی بود که ۲۸ مارس ۱۹۳۶ (فروردین ۱۳۱۵) در پرو به دنیا آمد و به واقع عمری پر از تلاش و تجربیات زیسته متفاوت و حتی منحصر به فرد را نفس کشید. وی در ایران نیز نویسنده نام‌آشناست، آثار متفاوتی از او به فارسی برگردانده شده و مخاطبان فارسی‌زبان و علاقه‌مندان به ادبیات و داستان و رمان به‌خوبی او را می‌شناسند.

روزنامه انگلیسی گاردین همزمان با درگذشت وی در گزارشی زندگی او را مرور کرده است. او که در شهر آرکیپا در جنوب پرو به دنیا آمده بود، از کودکی پدر به خود ندید، زیرا ارنستو وارگاس پدرش خانواده را ترک کرده بود و پدربزرگش او را به همراه مادرش، دورا یوسا به کشور بولیوی برد؛ جایی که خود نیز کنسول کشور پرو در شهر کوچابامبا بود.

ماریو با تصور پدری مرده بزرگ شد؛ اما وقتی ده‌ساله بود مادرش غریبه‌ای را به او معرفی کرد و گفت که پدرش است. غریبه‌ای که ارنستو نام داشت به خانواده پیوست و آنها در لیما پایتخت پرو با هم زندگی می‌کردند. وارگاس یوسا با یادآوری این رابطه از هم گسیخته در زندگی‌نامه خودنوشته‌اش به نام یک ماهی در آب (۱۹۹۳)، از کهتری یا حقارت اجتماعی صحبت می‌کند که پدرش نسبت به مادرش احساس می‌کرده و آن را بیماری ملی نامید که همه اقشار و خانواده‌ها را در پرو گرفتار و زندگی مردم را با نفرت و عقده‌های اجتماعی زهر می‌کند.

اما سختی‌های زندگی یوسا در کودکی و نوجوانی به همینجا ختم نشد و با فرستادن ماریو نوجوان در سال ۱۴ سالگی به یک مدرسه نظامی با قدرت بیشتری ظهور و بروز یافت. او از قوانین سخت‌گیرانه این مدرسه ناراضی بود، اما زندگی و درس‌آموزی در آن باعث شد تا ماریو با افراد مختلفی با زندگی‌های متفاوت و مناطق متنوع پرو روزگار بگذراند. این تجربه زیسته به موضوع اولین رمان او، یعنی عصر قهرمان (۱۹۶۳) تبدیل شد و در آثار بعدی‌اش نمود دارد.

اولین شغل؛ روزنامه‌نگار حوادث

البته او دیگر در این زمان به‌خوبی می‌دانست که سرنوشتش با ادبیات گره خورده و نه با نظام و نظامی‌گری. یوسا در سن ۱۶ سالگی، به عنوان روزنامه‌نگار سرویس حوادث یک روزنامه مشغول کار شد و در ۱۹ سالگی با یکی از اعضای خانواده زن دایی‌اش به نام جولیا اورکویدی فرار کرد. جولیا که ۱۰ سالی از ماریو بزرگ‌تر بود، در سال ۱۹۵۵ همسر ماریو شد و این رابطه در اثری داستانی به نام خاله جولیا و فیلمنامه‌نویس (منتشرشده به سال ۱۹۷۷) نمود یافت؛ تنها کتابی از بارگاس یوسا که توجه هالیوود را جلب کرد و در سال ۱۹۹۰ فیلمی به نام آهنگ در فردا (Tune in Tomorrow) از آن ساخته شد.

وارگاس یوسا پس از پایان تحصیلات از دانشگاه ملی سن مارکوسِ لیما در سال ۱۹۵۸، به اروپا و شهرهای بارسلون، لندن و پاریس رفت. پاریسِ آن روزگار پاتوق نویسندگان جوان آمریکای لاتین؛ از جمله گابریل گارسیا مارکز، خولیو کورتازار و کارلوس فوئنتس بود و مؤسسات انتشاراتی فرانسوی برای اولین بار رونق ادبیات آمریکای لاتین را همین زمان رقم زدند. یوسا نیز به عنوان عضوی جدید از این دارودسته لاتینی‌ در باشگاه ادبی آنها پذیرفته و از او استقبال شد.

آثاری که وارگاس یوسا در این دوره خلق کرد به سبک رئالیستی (واقع‌گرایی) نزدیک‌تر است تا رئالیسم جادویی و وی توصیفات دقیق و نسبتا جامعی از بسیاری سطوح جامعه پرو در این آثار ارائه می‌دهد. هنر یوسا در این دوره مهارت در ترکیب روایات و صداهای مختلف بدون ارتباط صریح بین آنها، ارائه پیچیدگی فراوان و ترسیم توانایی ادبی عظیم بود.

افزون بر این، رمان‌های اولیه یوسا حاوی انتقادات گسترده‌ای از وضعیت جامعه پرو و به طور کلی، جامعه آمریکای لاتین بودند. بُعد سیاسی در آثار نویسندگان نسل جوان آمریکای لاتین پررنگ بود و نگاه و گرایش به افکار چپ در این آثار دیده می‌شد؛ اما ماریو خیلی زود به عنوان مرد عجیب و خارج از دایره دوستان و هم‌مسلکان شناخته شد. انقلاب و این بار انقلاب فیدل کاسترو (۱۹۲۶ تا ۲۰۱۶) در کوبا مانند همیشه نقطه عطف فعالیت‌ها و دوستی‌ها بود و با آغاز انتشار نشریه لیبر/ Libre، یک مجله طرفدار آمریکای لاتین در پاریس، بحث و جدل وارگاس یوسا، گارسیا مارکز و دیگران بر سر حمایت از کاسترو بالا گرفت.

وارگاس یوسا دیدگاهی لیبرال در زندگی داشت و هرگز نپذیرفت باید بین کشورهای در حال توسعه با اروپا، آمریکا یا سایر کشورها تفاوتی قائل شد. دفاع جانانه او از این نگرش، دشمنانی برایش در میان چپ‌ها در پرو و بقیه کشورهای آمریکای لاتین تراشید، به خصوص که معمولا توقع می‌رفت نویسندگان در کنار اکثریت فقرا و ستمدیدگان و صدای آنها باشند؛ صدایی که از آن محروم شده‌اند.

وارگاس یوسا بعد از آن رمان‌هایی نوشت که موفقیت و توجه منتقدان را در سراسر جهان برای او به ارمغان اورد. برخی مانند قصه‌گو (۱۹۸۷) یا مرگ در آند (۱۹۹۳)، نشان می‌دهند او تلاش می‌کرد نسخه‌ای پرویی از مجموعه چندجلدی اونوره دو بالزاک، نویسنده قرن نوزدهم فرانسه به نام کمدی انسانی بنویسد و تلاش می‌کرد تا در این آثار همه جامعه را ترسیم و تصور کند. اما در کتاب عیش مدام (۱۹۷۵)، که اثری در حوزه نقد ادبی است، به وضوح می‌نویسد گوستاو فلوبر، دیگر نویسنده قرن نوزدهم فرانسه به خاطر روحیه مدرن، حس کنایه‌گویی، زبان نسبتا پیچیده و سبکش او را بیشتر به خود جذب می‌کند.

شهرت بین المللی وارگاس یوسا باعث شد دولت پرو او را در مسائل سیاسی کشور دخالت دهد و برای نمونه در سال ۱۹۸۳ از او خواسته شد برای تحقیق در مورد قتل هشت روزنامه‌نگار در روستای دورافتاده اوچوراکی در آند کمک کند. این موضوع در اوج نبرد بین چریک‌های راه درخشان و نیروهای مسلح پرو رخ داد و وارگاس یوسا بار دیگر خشم چپ‌ها در پرو را برانگیخت وقتی خبر رسمی را پذیرفت و تایید کرد که روستاییان خبرنگاران را با مبارزان چریکی اشتباه گرفته‌اند و آنها را کشته‌اند، نه اینکه نیروهای امنیتی را مقصر بداند.

جریانی مخالف رود؛ همیشه لیبرال

وارگاس یوسا بعد از این و در موقعیت‌های تاریخی مختلف باورهای لیبرال خود را در زادگاهش تفسیر و ترجمه کرد. برای نمونه هنگامی که در سال ۱۹۸۶ دولت چپ‌گرا به هدایت آلن گارسیا اعلام کرد که نمی‌خواهد بدهی‌های خارجی را بپردازد و بانک‌ها را ملی اعلام خواهد کرد، وارگاس یوسا یک پویش اعتراضی را به نام آزادی فردی آغاز کرد. این پویش منجر به تقویت خواسته‌های درونی او برای مداخله بیشتر در سیاست و آرزوی او برای ریاست‌جمهوری شد. یوسا در سال ۱۹۸۹ به عنوان نامزد احزاب راستگرا و میانه‌رو پرو وارد کارزار انتخابات شد. تلاش‌های بسیار کرد، متخصصان مبارزات انتخاباتی را از انگلیس به پرو آورد و از مهارت‌های نوشتاری و گفتاری خود برای جلب نظر رای‌دهندگان پرو استفاده کرد. اما انتخابات به دور دوم کشیده شد و او که در دور اول رای خوبی کسب کرده بود، مطمئن بود در دور دوم در برابر یک متخصص امور کشاورزی پرویی-ژاپنی به نام آلبرتو فوجیموری پیروز خواهد شد؛ اما بخت با او یار نبود.

یوسا که در بادی امر نمی‌توانست این شکست را بپذیرد، در نهایت به کلی از سیاست کناره گرفت.

تلخی این شکست در اثری به نام مرگ در آند (۱۹۹۳) ظاهر شد که در آن او جامعه آند پرو را به اندازه‌ای عقب‌مانده نشان داد که حتی قادر به آدمخواری هستند. تقریباً در همین بازه زمانی بود که او دنیای داستانی صمیمانه‌تری در آثاری چون در در ستایش نامادری (۱۹۸۸) و یادداشت‌های دون ریگوبرتو (۱۹۹۷) را نوشت.

با اینکه یوسا بعد از ماجرای نامزدی در انتخابات ریاست‌جمهوری، دیگر هرگز مستقیم در سیاست دخالت نکرد، از مهارت‌های روزنامه‌نگاری خود برای انتقاد و حتی سرکوب رژیم فوجیموری استفاده می‌کرد؛ به ویژه پس از خودکودتا یا کودتای خودکاری که خود فوجیموری در سال ۱۹۹۲ طراحی و اجرا کرد. جنگ و جدل یوسا با دولت پرو ادامه داشت و وارگاس یوسا بعد از آن بود که گفت مقامات پرو برای تلافی، خانه او را در لیما تخریب کردند و به همین دلیل تابعیت پرویی خود را کنار گذاشت و پس از آن و از سال ۱۹۹۳ تابعیت اسپانیایی داشت.

کتاب سور بز (۲۰۰۰) به نوعی نقش برجسته او را در سنت طولانی رمان‌های آمریکای لاتین به خوبی نشان می‌دهد که پیرنگ اصلی آن بررسی سوء استفاده از قدرت توسط دیکتاتورهای منطقه است. این کتاب به رافائل تروخیلو، دیکتاتور جمهوری دومینیکن و فساد اخلاقی، جنسی و سیاسی ناشی از حکومت استبدادی می‌پردازد. وارگاس یوسا درباره کتابی که بسیاری به عنوان بهترین کتاب او می‌دانستند، می‌گوید: می‌خواستم با انسانی که به دلیل قدرت انباشته و فقدان هر گونه مقاومت و انتقادی در برابرش، به یک هیولا تبدیل می‌شود، واقع‌گرایانه برخورد کنم. وقتی به خدا تبدیل می‌شوی، شیطان می‌شوی.

یک نوبل دیگر برای آمریکای لاتین

او در ادامه کندوکاوهایش در دنیای داستان و رمان، به موضوعاتی خارج از آمریکای لاتین ولی مرتبط با پرو می‌پرداخت. رمان راهی به سوی بهشت (۲۰۰۳) نه‌تنها به پل گوگن در تاهیتی، بلکه به مادربزرگ این هنرمند، فلورا تریستان، یک فمینیست انقلابی اولیه در پرو مربوط است. همچنین رمان رویای سلت (۲۰۱۰) روایتی تخیلی تاریخی از زندگی و مرگ راجر کیسمنت، شخصیت تاریخی ایرلندی و از پیشگامان عرصه حقوق بشر به دست می‌دهد که دیدگاه‌هایش در مورد برده‌داری و استعمار به دلیل تجربیاتش در زمان زندگی در آمازون پرو به عقایدی افراطی تبدیل شد.

در همین سال (۲۰۱۰) بود که بارگاس یوسا بعد از میگل آنخل استوریاس (۱۹۶۷) و گابریل گارسیا مارکز (۱۹۸۵) نویسنده دیگری از آمریکای لاتین بود که جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. سخنرانی او در مهمانی مراسم دریافت جایزه دفاعی پرشور از داستان و کتابخوانی بود که در آن تاکید کرد؛ «ما بدون داستان، کمتر به اهمیت آزادی پی می‌بریم؛ آزدی‌ای که زندگی را قابل تحمل می‌کند و وقتی یک حاکم ظالم، ایدئولوژی یا مذهب آن را محدود سازد به جهنمی تبدیل خواهد شد».

یوسا در زندگی شخصی و روابط خانوادگی و عاشقانه نیز فراز و فرودهای زیادی را تجربه کرد، او در سال ۱۹۶۴ از جولیا اورکویدی جدا شد و در سال بعد با پاتریشیا لیوسا یکی از دختران اقوام ازدواج کرد اما در سال ۲۰۱۵ از این زن نیز طلاق گرفت و رسما اعلام کرد با ایزابل پریسلر مجری تلویزیون و فعال سوسیالیست رابطه دارد. این رابطه نیز که در سال ۲۰۲۳ پایان یافت، بارقه‌هایی از آن را در اثر یوسا به نام همسایگی (۲۰۱۸) دیده می‌شود. از این به بعد بود که یوسا گفت قصد دارد از این پس بیشتر وقت خود را به ادبیات اختصاص دهد.

روزگار سخت آخرین رمانی بود که ابتدا به زبان اسپانیایی در سال ۲۰۱۹ و بعد در سال ۲۰۲۲ ترجمه انگلیسی آن از وی منتشر شد و به موضوع رویداد تاریخی کودتای مورد حمایت سی‌آی‌ای علیه دولت گوآتمالا در سال ۱۹۵۴ می‌پردازد.

یوسا علاوه بر آثار داستانی و رمان‌ها در حوزه تئاتر نیز دست به قلم برده است و در برخی نمایشنامه‌های خود بازی کرده است. به قول خودش زندگی را لحظه‌لحظه زندگی کرد و عشق به ادبیات برای او از همه چیز برتر و والاتر بود. از او یک دختر به نام مورگانا و دو پسر به نام‌های آلوارو و گونزالو از ازدواج دومش برجا مانده است.

حسن محمدی ادیب  در آستانه ۲۹ فروردین روز جهانی بناها و محوطه‌های تاریخی  اظهار کرد: مجموعه تاریخی و جهانی بقعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی شاهکار هنر و معماری ایرانی محسوب می‌شود و محل دفن شیخ صفی، شاه اسماعیل و تعدادی از صاحب‌منصبان دوره صفوی است.

وی درباره کاروانساری صائین شهرستان نیر هم گفت: صائین یا سائین به معنی قلعه و نگاهبان در حوالی شهرستان نیر و در حاشیه جاده اردبیل به سراب، یکی از ۵۴ کاروانسرای ایران است که در فهرست جهانی آثار تاریخی و فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است.

وی افزود: استان اردبیل ۱۱۳ بنای تاریخی و ۷۹۲ محوطه تاریخی ثبت ملی شده نیز دارد که برخی از اینها به خاطر موقعیت جغرافیایی، جزو مراکز پربازدید است و هر سال توجه علاقه‌مندان به ابنیه تاریخی را جلب می‌کند.

محمدی ادیب ادامه داد: پرونده پنج سازه تاریخی دیگر در حال تهیه و تکمیل است تا برای ثبت در فهرست ملی میراث فرهنگی و تاریخی معرفی شود که شامل پل دوجاق گندیشمین، پل نوجه ده، توربه سلطان بابا در روستای پیرالوان و خانه قاسم بیگ جنذاب در شهرستان اردبیل و بوبی تپه‌سی اردی موسی در شهرستان سرعین است.

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اردبیل همچنین از مرمت ۱۲ بنای تاریخی در نقاط مختلف استان با صرف ۱۵۰ میلیارد ریال در سال‌های اخیر خبر داد.

وی تصریح کرد: ابنیه تاریخی جزو سرمایه‌های تمدنی و فرهنگی ملت محسوب می‌شود و در پاسداشت آنها در هر نقطه‌ای از استان اردبیل از تمام ظرفیت‌ها و امکانات موجود از جمله یگان حفاظت میراث فرهنگی استفاده می‌کنیم.

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی اردبیل همچنین از برگزاری رزمایش مدیریت بحران آثار تاریخی در ۳۰ فروردین ماه با هدف ارزیابی تاب‌آوری ابنیه باستانی و توانمندی و سطح همکاری دستگاه‌های مربوطه خبر داد.

معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اردبیل نیز گفت: همایش تخصصی روز جهانی بناها و محوطه‌های تاریخی با موضوع تاب‌آوری آثار تاریخی در برابر بحران‌ها یکشنبه (۳۱ فروردین ماه) برگزار خواهد شد.

علیرضا دباغ عبداللهی افزود: این رخداد با همکاری دانشگاه محقق اردبیلی و انجمن باستان‌شناسی در سالن دانشکده علوم اجتماعی آن دانشگاه با سخنرانی‌های تخصصی در موضوع خطرپذیری آثار تاریخی دشت مغان از سیلاب و روان آب‌ها، اقدام پیشگیرانه برای حفاظت آثار تاریخی غیرمنقول در زمان بحران و تاثیر بلایای طبیعی بر روی مجموعه تاریخی جمعه مسجد اردبیل برگزار خواهد شد.

به گزارش ایرنا زندگی – تصور کنید در یک روز پاییزی، سوار یک خودرو قدیمی بازسازی شده می‌شوید، بوی قهوه تازه شما را مست می‌کند و نوای موسیقی ملایمی در فضا می‌پیچد. اینجا نه یک خودرو معمولی، بلکه یک کافه سیار است؛ جایی که خاطرات کودکی با طعم قهوه در هم می‌آمیزند.

در خیابان‌های شهر، پدیده‌ای نوظهور در حال شکل‌گیری است: کافه‌های سیار. این کافه‌ها که اغلب در اتوبوس‌ها و ون‌های قدیمی بازسازی شده‌اند، نه تنها نوشیدنی و غذا ارائه می‌دهند، بلکه تجربه‌ای متفاوت و جذاب را برای مشتریان خود رقم می‌زنند.

حال این سوال مطرح می شود که چه چیزی یک اتوبوس قدیمی را به یک کافه دنج و دوست‌داشتنی تبدیل می‌کند؟ پاسخ این سوال را می‌توان در پدیده رو به رشد کافه‌های سیار یافت؛ کسب‌وکارهایی نوپا که با تلفیق نوستالژی و خلاقیت، فضایی گرم و صمیمی را در خیابان‌های شهر ایجاد کرده‌اند.

در حقیقت کافه‌های سیار فراتر از یک فنجان قهوه، تجربه‌ای به یادماندنی را به مشتریان خود هدیه می‌دهند. فضایی صمیمی، طراحی‌های خلاقانه و منوهای متنوع، این کافه‌ها را به پاتوقی دوست‌داشتنی برای علاقه‌مندان به قهوه و فضاهای خاص تبدیل کرده است.

تغییر کاربری اتوبوس‌ها و خودروهای قدیمی به کافه‌ها و رستوران‌های «سیار»، یکی از نوآورانه‌ترین روندهای صنعت غذا و نوشیدنی در دهه اخیر بوده است. این کافه‌های «سیار» با ترکیبی از نوستالژی و مدرنیته، توانسته‌اند محیطی گرم و دوستانه ایجاد کنند و ارتباطات انسانی در هر گوشه‌ای از آن جریان دارد.

به اعتقاد کارشناسان این حوزه در دنیای مدرن امروز، که سرعت و تکنولوژی بر همه چیز سایه افکنده‌اند، گاهی نیاز به فضاهایی داریم که ما را به گذشته ببرند و حس آرامش و صمیمیت را به ما هدیه کنند. کافه‌های سیار، با تلفیق نوستالژی و مدرنیته، دقیقاً همین فضا را برای ما فراهم می‌کنند.

آنان معتقدند: کافه‌های سیار، به عنوان یک پدیده نوظهور در صنعت غذا و نوشیدنی، نه تنها فرصت‌های جدیدی را برای کارآفرینی ایجاد کرده‌اند، بلکه به تنوع و پویایی فضاهای شهری نیز کمک کرده‌اند. این کافه‌ها با ارائه خدمات منحصربه‌فرد و ایجاد فضاهای اجتماعی، نقش مهمی در ارتقای کیفیت زندگی شهروندان ایفا می‌کنند.

آیا تا به حال فکر کرده‌اید که یک اتوبوس اسقاطی می‌تواند به یک کافه دنج و پرطرفدار تبدیل شود؟ این ایده خلاقانه، الهام‌بخش بسیاری از کارآفرینان جوان بوده است که با راه‌اندازی کافه‌های سیار، فضاهای جدیدی را برای ملاقات، گفت‌وگو و لذت بردن از قهوه در شهر ایجاد کرده‌اند.این گزارش به بررسی پدیده کافه‌های سیار می‌پردازد و تلاش می‌کند تا با نگاهی جامع و دقیق، ابعاد مختلف این کسب‌وکار نوپا را مورد بررسی قرار دهد. در این گزارش، به تاریخچه، مزایا، چالش‌ها و آینده کافه‌های سیار خواهیم پرداخت و با صاحبان و مشتریان این کافه‌ها به گفت‌وگو خواهیم نشست.
تاریخچه و ریشه ها 

در دهه‌های گذشته، فروشندگان دوره‌گرد با استفاده از چرخ‌دستی‌ها و ون‌های کوچک، غذا و نوشیدنی به مردم عرضه می‌کردند. اما کافه‌های سیار امروزی، با طراحی‌های خلاقانه و منوهای متنوع‌تر، قدمی فراتر گذاشته‌اند. آن‌ها با استفاده از المان‌های نوستالژیک مانند اتوبوس‌های قدیمی و خودروهای کلاسیک، فضایی گرم و صمیمی ایجاد می‌کنند که یادآور خاطرات گذشته است.

کافه‌های سیار ابتدا در کشورهای غربی به عنوان یک راه حل برای ارائه خدمات غذایی در مکان‌های مختلف ایجاد شدند. این روند به سرعت به سایر نقاط جهان، از جمله ایران، منتقل شد. با توجه به تغییرات اجتماعی و فرهنگی، مردم به دنبال تجربه‌های جدید و متفاوت هستند و کافه‌های سیار این نیاز را برآورده می‌کنند.

صاحبان کافه‌های سیار از تجربه‌های خود می‌گویند

چه چیزی باعث می‌شود یک کارآفرین، زندگی خود را وقف بازسازی یک اتوبوس قدیمی و تبدیل آن به یک کافه سیار کند؟ و چه چیزی مشتریان را ترغیب می‌کند تا به جای یک کافه معمولی، به یک کافه سیار مراجعه کنند؟برای اینکه درک عمیق‌تری از پدیده کافه‌های سیار داشته باشیم، تصمیم گرفتیم با افرادی که به طور مستقیم با این فضا در ارتباط هستند، به گفت‌وگو بنشینیم. در ادامه، پای صحبت‌های چند صاحب کافه سیار می‌نشینیم تا از انگیزه‌ها، چالش‌ها و تجربه‌هایشان در این دنیای نوستالژیک و مدرن بشنویم.

علی صاحب کافه ون درباره اینکه چه چیزی وی را برای راه‌اندازی یک کافه سیار ترغیب کرده می گوید: «من همیشه به دنبال تجربه‌ای متفاوت بودم. وقتی دیدم که مردم به دنبال مکان‌های جدید برای دور هم جمع شدن هستند، تصمیم گرفتم که اتوبوس قدیمی‌ام را به یک کافه تبدیل کنم. این کار نه تنها برای من جذاب بود، بلکه حس نوستالژیک را نیز در دیگران زنده کرد.»

وی درباره چالش‌هایی که در این مسیر داشت، افزود: «چالش‌های زیادی داشتیم، از جمله مجوزها، تامین مواد اولیه و نگهداری خودرو. اما با عشق و علاقه‌ای که به کارم دارم، همه این مشکلات را پشت سر گذاشتم.»

علی همچنین از بازخوردی که از مشتریان دریافت کرده‌ بود، می گوید: «مشتریان ما عاشق فضای کافه هستند. بسیاری از آنها می‌گویند که اینجا یادآور دوران کودکی‌شان است و برایشان حس خوبی دارد. همچنین، ما سعی می‌کنیم برنامه‌های فرهنگی و موسیقی نیز برگزار کنیم تا تجربه مشتریان را غنی‌تر کنیم.»

اقای احمدی صاحب یک کافه سیار در تهران است او نیز دراین ارتباط می گوید: “ایده‌ی کافه سیار از علاقه من به اتوبوس‌های قدیمی و قهوه شکل گرفت. من یک اتوبوس قدیمی خریدم و با بازسازی آن، یک کافه سیار جذاب ایجاد کردم. مشتریان ما عاشق فضای نوستالژیک و صمیمی کافه هستند. البته مشکلات هم داریم، مثل محدودیت فضا و نیاز به جابجایی مداوم، اما ارزشش را دارد.

خانم حسینی از معدود زنانی است که یک کافه سیار در اصفهان را اداره می کند وی می گوید: «ما سعی کردیم با ارائه محصولات باکیفیت و خدمات متفاوت، مشتریان خود را راضی نگه داریم. منوی ما شامل انواع قهوه‌ها، دمنوش‌ها و کیک‌های خانگی است. همچنین، ما سعی می‌کنیم با برگزاری رویدادهای مختلف، فضای کافه را جذاب‌تر کنیم.»

گفت‌وگو با جوانانی که از کافه‌های سیار استفاده می‌کنند

گفت‌وگو با جوانان نشان‌دهنده تأثیر مثبت کافه‌های سیار بر روی زندگی اجتماعی و فرهنگی آنهاست. این کافه‌ها نه تنها فضایی برای نوشیدن قهوه و خوردن غذا فراهم می‌کنند، بلکه به عنوان مکان‌هایی برای ایجاد ارتباطات جدید و تجربه‌های مشترک عمل می‌کنند. جوانان به دنبال تنوع، خلاقیت و فضایی دوستانه هستند که کافه‌های سیار به خوبی این نیازها را برآورده می‌کنند.

برای درک بهتر تجربه جوانان از کافه‌های سیار، با چند نفر از آنها گفت‌وگو کردیم. این جوانان به دلایل مختلفی به این کافه‌ها مراجعه می‌کنند و نظرات جالبی درباره این تجربه دارند.

سارا ، ۲۴ ساله دارد و  دانشجوی هنر است او در پاسخ به این سوال که چرا به کافه‌های سیار علاقه‌مند هستی؟ می گوید: «برای من، کافه‌های سیار یک حس خاص دارند. طراحی‌های خلاقانه و فضای دوستانه‌شان باعث می‌شود که احساس راحتی کنم. همچنین، من عاشق عکاسی هستم و این کافه‌ها مکان‌های فوق‌العاده‌ای برای گرفتن عکس‌های زیبا هستند.»

وی درباره اینکه تجربه خاصی از این کافه‌ها دارد ، ادامه می دهد: «بله، یک بار به کافه‌ای رفتم که در یک پارک قرار داشت. آنها یک شب موسیقی زنده برگزار کردند و فضای بسیار شادی داشت. واقعاً فراموش‌نشدنی بود.»

امیر جوان ۲۶ ساله و کارمند بانک نیز دراین رابطه می گوید:« من به دنبال تنوع هستم. کافه‌های سیار معمولاً منوهای خاصی دارند و من دوست دارم غذاها و نوشیدنی‌های جدید را امتحان کنم. همچنین، این کافه‌ها معمولاً در مکان‌های جذاب قرار دارند که می‌توانم با دوستانم وقت بگذرانم.»

وی در جواب این سوال که آیا احساس می‌کنی که کافه‌های سیار ارتباطات اجتماعی را تقویت می‌کنند؟ می گوید: «قطعاً! فضای غیررسمی این کافه‌ها باعث می‌شود که مردم راحت‌تر با هم صحبت کنند و ارتباط برقرار کنند. من بارها دیده‌ام که افراد در صف انتظار برای سفارش، با هم صحبت کرده‌اند و دوستی‌های جدیدی شکل گرفته است.»

ندا  ۲۲ ساله  دارد و  دانشجوی رشته مدیریت است او درباره فضای کافه‌های سیار می گوید: «فضای کافه‌های سیار خیلی خاص است. آنها معمولاً طراحی‌های جالب و منحصر به فردی دارند که باعث می‌شود حس خوبی داشته باشیم. من دوست دارم در چنین فضاهایی مطالعه کنم یا با دوستانم گپ بزنم.»

وی درباره این سوال که آیا این کافه‌ها بر روی فرهنگ جوانان تأثیر گذاشته‌ است؟ ادامه می دهد: «بله، به نظر من کافه‌های سیار به نوعی فرهنگ جدیدی را معرفی کرده‌اند. آنها فرصتی برای دور هم جمع شدن جوانان فراهم می‌کنند و به ما یادآوری می‌کنند که زندگی فقط درباره کار نیست، بلکه باید از لحظات کوچک لذت ببریم.»

خانم محمدی ۵۵ ساله و معلم از مشتریان همیشگی یک کافه سیار است او می گوید: «من عاشق کافه‌های سیار هستم. حس می‌کنم وارد یک دنیای دیگه می‌شم. فضای این کافه‌ها خیلی گرم و صمیمی هست و قهوه‌هاشون هم خیلی خوشمزه‌ست. به نظرم کافه‌های سیار یک جایگزین عالی برای کافه‌های معمولی هستند. »

مزایای کافه‌های سیار:

کافه‌های سیار، مزایای متعددی برای صاحبان، مشتریان و حتی شهرها به همراه دارد:

جذابیت بصری و نوستالژیک: استفاده از اتوبوس‌ها و خودروهای قدیمی، به کافه‌های سیار جذابیت بصری خاصی می‌بخشد و حس نوستالژی را در مشتریان زنده می‌کند.

قابلیت جابجایی: کافه‌های سیار می‌توانند به راحتی در مکان‌های مختلف مستقر شوند و به این ترتیب، دسترسی به مشتریان را افزایش دهند. حضور در رویدادهای مختلف، پارک‌ها و فضاهای عمومی از جمله مزایای این قابلیت است.

هزینه راه‌اندازی کمتر: راه‌اندازی یک کافه سیار معمولاً به سرمایه کمتری نسبت به یک کافه ثابت نیاز دارد و می تواند فرصت‌های شغلی متعددی را ایجاد کند، به‌ویژه برای جوانان و کارآفرینان با بودجه محدود.

خلاقیت و نوآوری: کافه‌های سیار به صاحبان آن‌ها اجازه می‌دهند تا با طراحی منوهای خلاقانه و ارائه خدمات منحصربه‌فرد، از رقبا متمایز شوند.

ایجاد فضای اجتماعی: کافه‌های سیار اغلب فضایی گرم و دوستانه دارند که به ایجاد ارتباطات اجتماعی بین مشتریان کمک می‌کند.

دسترسی آسان: مشتریان می‌توانند به راحتی و در هر کجا که باشند، از قهوه و نوشیدنی‌های مورد علاقه‌شان لذت ببرند.

افزایش جاذبه‌های شهری: کافه‌های سیار با طراحی‌های خلاقانه و فضای دلنشین، به زیباسازی شهرها کمک می‌کنند و جذابیت گردشگری را افزایش می‌دهند.

چالش‌های کافه‌های سیار:

با وجود مزایای فراوان، کافه‌های سیار با چالش‌هایی نیز مواجه هستند:

محدودیت فضا: فضای داخلی کافه‌های سیار معمولاً محدود است و این می‌تواند در ارائه خدمات و ایجاد فضای راحت برای مشتریان چالش ایجاد کند.

محدودیت‌های قانونی: فعالیت کافه‌های سیار ممکن است با محدودیت‌های قانونی در برخی مناطق مواجه شود. و همچنین دریافت مجوز و رعایت مقررات شهرداری و بهداشت که می‌تواند فرآیندی پیچیده و زمان‌بر باشد.

نیاز به مجوزهای بهداشتی: برای فعالیت قانونی، کافه‌های سیار نیاز به دریافت مجوزهای بهداشتی دارند.

شرایط آب و هوایی: شرایط آب و هوایی می‌تواند بر فعالیت کافه‌های سیار تأثیر بگذارد.

مکان‌یابی: یافتن مکان مناسب با ترافیک بالا، دسترسی آسان و رقابت کم، اهمیت فراوانی دارد.

مدیریت هزینه‌ها: کنترل هزینه‌ها و حفظ حاشیه سود، با توجه به رقابت و نوسانات قیمت مواد اولیه، اهمیت فراوانی دارد.

رقابت: افزایش تعداد کافه‌های سیار و کافه‌های ثابت، رقابت را شدیدتر کرده است.

نگهداری و تعمیر: کافه‌های سیار به دلیل حرکت و جابجایی، به نگهداری و تعمیرات بیشتری نیاز دارند.

آینده کافه‌های سیار:

آینده‌ی کافه‌های سیار، روشن و امیدوارکننده به نظر می‌رسد. با توجه به رشد فناوری و تغییر در سبک زندگی، انتظار می‌رود که این کافه‌ها شاهد نوآوری‌های بیشتری باشند. برخی از روندهای آینده شامل موارد زیر است:

استفاده از فناوری: استفاده از سیستم‌های آنلاین برای سفارش، پرداخت و مدیریت موجودی.

تأکید بر پایداری: استفاده از مواد اولیه ارگانیک و بسته‌بندی قابل بازیافت، و کاهش ضایعات غذا.

تنوع بیشتر: ارائه منوهای متنوع‌تر، شامل نوشیدنی‌های خاص، غذاهای سالم و میان‌وعده‌های خوشمزه.

همکاری با کسب و کارهای محلی: همکاری با نانوایی‌ها، قنادی‌ها و تولیدکنندگان محلی برای ارائه محصولات با کیفیت.

افزایش تعداد: افزایش تعداد کافه‌های سیار و گسترش آنها در شهرها و مناطق مختلف.

کافه‌های سیار، با تلفیق نوستالژی و مدرنیته، توانسته‌اند جایگاه ویژه‌ای در صنعت غذا و نوشیدنی پیدا کنند. این کافه‌ها نه تنها نوشیدنی و غذا ارائه می‌دهند، بلکه تجربه‌ای منحصر به فرد و خاطره‌انگیز را برای مشتریان خود رقم می‌زنند.

این کافه‌ها با ترکیب نوستالژی و مدرنیته، فضایی دوستانه و صمیمی ایجاد کرده‌اند که ارتباطات انسانی را در دنیای امروز تقویت می‌کند و اگرچه با چالش‌های زیادی نیز روبه رو هستند، اما با توجه به استقبال مردم، به نظر می‌رسد که آینده روشنی برای این نوع کسب‌وکارها وجود دارد و می‌توان انتظار داشت که کافه‌های سیار در آینده نیز به رشد خود ادامه دهند و به بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ شهری تبدیل و نمادی از خلاقیت و نوآوری در فضای شهری محسوب شوند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، خبرهای غیررسمی روزهای اخیر حکایت از آن دارند که مهران مدیری در جدیدترین فعالیت خود قصد دارد تا با یک برنامه جدید، به تلویزیون بازگردد.

این همکاری حتما مورد استقبال مدیران تلویزیون قرار می‌گیرد اما اگر به شرایط هر دو طرف بازی نگاه کنیم، شاید اشتیاق و شعف مدیری هم به این همکاری تازه کمتر از مدیران تلویزیون نباشد.

تقریبا تمام فعالیت‌های خارج از تلویزیون مدیری طی این سال‌ها ناکام بودند

مدیری در دوران پساکرونا، همکاری چندانی با تلویزیون نداشته و در دوره‌ای حتی به بایکوت این رسانه اهتمام کرده است. در این سال‌ها، مدیری هر چه خواست در شبکه نمایش خانگی تولید کرد و دست او برای نیل به اهدافش تماما باز بود؛ به دور از هر گونه مضایقه یا ممیزی آن‌چنانی. اما نتیجه، ضعیف‌ترین دوره کاری این چهره محبوب بود؛ تقریبا تمام این فعالیت‌ها، شکست‌های بزرگی را متحمل شدند چه آنها که مانند «پدر گواردیولا»، «اسکار»، «گل یا پوچ» و «قهوه پدری» در شبکه نمایش خانگی به تولید رسیدند و چه «ساعت ۵ صبح» او که در سینما ساخته شد و با وجود اختیار تمام و کمال وی در مقوله تولید و پخش، به شکست واضحی انجامید.

تلویزیون اکنون تنها گزینه باقیمانده برای مدیری است؛ همان رسانه‌ای که وی از آنجا به شهرت و محبوبیت رسید و هیچ‌گاه نتوانست موفقیت کارهای تولیدی خود در تلویزیون را در مدیوم‌های دیگری چون شبکه نمایش خانگی، سینما و حتی موسیقی تکرار کند. مدیری بسیار خوش‌شانس بود که به این درجه از محبوبیت رسید وگرنه هر هنرمند دیگری با این ناکامی‌ها، قطعا دیگر مجالی برای تولید برنامه جدید دیگری نمی‌یافت. بنابراین مدیری در تمام این سال‌ها از محبوبیت گذشته خود مایه گذاشت و ارزش‌افزوده جدیدی را به آن درجه قبلی نیفزود.

همکاری مدیری با تلویزیون، بیش از آن‌که به نفع رسانه ملی باشد، احیای برند مهران مدیری و بازگشت او به روزهای باشکوه گذشته‌اش تفسیر می‌شود

بنابر گمانه‌زنی‌های کنونی مبنی بر همکاری تلویزیون با مدیری، بیش از آن‌که این امر به نفع رسانه ملی باشد، به‌نوعی احیای برند مهران مدیری و بازگشت او به روزهای باشکوه گذشته‌اش است. حتی مطرح شدن نام مدیری در کنار اسامی برادران قاسم‌خانی و ژوله نیز در مسیر احیای این امپراطوری به نظر می‌رسد.

مدیری هنرمند زیرکی است؛ «جعبه جادویی» برای او، حالا مفهوم صریح‌تری دارد و بیش از هر زمان دیگری، برای وی حیاتی است. به هر روی فعالیت مدیری در تلویزیون می‌تواند نتیجه خوبی داشته باشد. هرچند که این اتفاق، برگ برنده تلویزیون هم محسوب می‌شود و می‌تواند کاتالیزور خوبی برای این رسانه در مسیر احیای دوران طلایی خود باشد. مسیری که در ماه‌های گذشته با بازگشت برندهایی چون «پایتخت» و نام‌هایی چون فرزاد حسنی و محمدرضا گلزار آغاز شده و در ادامه قرار است با چهره‌ه‌ای چون مهران مدیری تقویت شود. قطعا این بازی سه‌ سر برد است که سود آن هم به حساب مدیری واریز خواهد شد و هم تلویزیون و مخاطبان از این فعالیت‌ منتفع خواهند شد.

به گزارش خبرنگار گروه علمی ایرنا، در سالی که از سوی رهبر معظم انقلاب به عنوان سرمایه‌گذاری برای تولید نامگذاری شده است، به طور حتم یکی از مصداق‌های عمل به این راهبرد مهم، حمایت از فناوران و دانش‌بنیان‌هایی است که با بهره‌مندی از جوانان نخبه و خلاق، در حال بومی‌سازی و ساخت ملزومات مورد نیاز بخش‌های مختلف از جمله تامین نیازمندی‌های فناورانه جامعه معلولان هستند.

جامعه دانش‌بنیان کشور در طول چند سال اخیر با طراحی، ساخت و حتی بومی‌سازی بسیاری از تجهیزات حوزه توانبخشی با قیمت‌های بسیار ارزان‌تر و البته با کیفیت بهتر، ثابت کرده که از ظرفیت‌های بی‌بدیلی برای تامین ملزومات مصرفی این جامعه برخوردار است.

به عنوان مثال سال گذشته، یکی از مجموعه‌های دانش‌بنیان کشورمان موفق به طراحی و ساخت ویلچرهای فوق سبک با استفاده از فیبر کربن شد که تنها ۸ کیلوگرم وزن دارد و این در مقایسه با سایر ویلچرهای وارداتی که حدود ۲۰ کیلوگرم وزن دارد و از قیمت بالاتری برخوردار است، نقش بسیار مهمی در توانمندسازی و البته رفاه حال معلولان کشور خواهد داشت.

موضوعی که سرپرست سازمان بهزیستی کشور نیز به آن اذعان دارد و معتقد است همکاری با فناوران و دانش‌بنیان‌های داخلی، تهیه ملزومات مورد نیاز معلولان را برای این سازمان ارزان‌تر و به صرفه‌تر خواهد کرد.

سیدجواد حسینی که با خبرنگار ایرنا گفت‌وگو می‌کرد در پاسخ به این سوال که نوع حمایت از دانش‌بنیان‌ها و فناوران کشورمان که تجهیزات مختلف مورد نیاز معلولان از جمله ویلچرهای فوق سبک را طراحی و ساخته‌اند، چگونه است؟ تصریح کرد: سازمان بهزیستی برای خرید از این فناوران به منظور تقویت و حمایت از تولیدکنندگان داخلی حمایت صد درصدی خواهد داشت.

وی با اشاره به واردات یک هزار و ۸۰۰ ویلچر ساخت کشور آلمان برای استفاده معلولان در سال گذشته تاکید کرد: به طور حتم برای خرید تجهیزات مورد نیاز معلولان کشور یکی از سیاست‌های ما این است که وارد گفت‌وگو با شرکت‌های دانش‌بنیان و فناور شویم و همه اقلام مورد نیاز معلولان را به واسطه فناوران داخلی تامین کنیم.

سرپرست سازمان بهزیستی در ادامه اظهار داشت: همکاری با فناوران و دانش‌بنیان‌ها تهیه ملزومات مورد نیاز معلولان را برای بهزیستی ارزان‌تر و به صرفه‌تر خواهد کرد.

حسینی افزود: تامین تجهیزات مورد نیاز معلولان از دانش‌بنیان‌های داخلی نسبت به تامین خارجی علاوه بر صرفه‌جویی و همچنین تقویت تولید داخلی منافع مختلف دیگری برای بهزیستی خواهد داشت از جمله اینکه می‌توانیم در کنار سفارش‌هایی که به دانش‌بنیان‌ها می‌دهیم، موارد مورد نظر معلولان برای افزایش کیفیت را به فناوران منتقل کنیم و طبق خواست جامعه هدف، این محصولات طراحی شود.

وی در ادامه تصریح کرد: ما به زودی با دانش‌بنیان‌ها و فناوران فعال در ساخت تجهیزات مورد نیاز معلولان، نشست مشترکی برگزار خواهیم کرد و ضمن اعلام نیازهای خود، تجهیزات آماده و مصرفی جامعه هدف خود را از آنها تامین می‌کنیم.

سرپرست سازمان بهزیستی کشور در پاسخ به این سوال که هم‌اکنون مهم‌ترین نیاز تجهیزاتی این سازمان برای خدمات‌رسانی به معلولان کدام است، نیز توضیح داد: همه تجهیزات مورد استفاده در توانبخشی به خصوص وسایل مختلف ورزشی و تشک مواج، مورد نیاز است.

حسینی همچنین با اشاره به دوره‌ای که مدیریت سازمان آموزش و پرورش استثنایی کشور را عهده‌دار بود، خاطرنشان کرد: همان زمان نیز ۱۱۰ نوع وسیله تجهیزاتی مورد نیاز این مجموعه مورد استفاده در سطح داخلی و بین‌المللی را شناسایی کردیم و درصدد تامین آن از فناوران داخلی بودیم.

وی در پاسخ به این سوال که مسیر ارتباطی فناوران و دانش‌بنیان‌ها با سازمان بهزیستی در صورت طراحی و ساخت تجهیزات مورد نیاز معلولان کدام بخش از این سازمان است، نیز گفت: همه دانش‌بنیان‌ها و فناوران می‌توانند با معاونت توانبخشی بهزیستی در ارتباط باشند.